Views
105
Downloands
30
Edebî eserler, ifade biçimi bakımından ikiye ayrılırlar: Nesir ve şiir (nazım). Klasik Türk edebiyatında genel kabule göre nesir daha dağınık ve serbest bir ifade biçimine sahiptir. Bu sebeple, klasik Türk edebiyatında nesir için kelimenin sözlük anlamını da içinde barındıran “saçılmış inci, dağınık halde bulunan inci” (Okumuş 2011: 88) gibi adlandırmalar yapılmıştır. Şiir ise belli bir ölçü ve düzen dâhilinde icra edilen bir tür olarak algılanmıştır. Daha sistemli ve mevzun bir ifade biçimine sahip olan şiir, bu sebeple klasik Türk şiirinde “ipliğe inci dizmek” tabiri ile kavramsallaşmıştır. Klasik Türk edebiyatında nesir ve şiir mukayese edildiğinde, ortak noktalarının sanat (inci) olarak telakki edilmeleri olduğu açıkça görülecektir. Şiir, seslerin, kelimelerin uyumlu bir şekilde düzenlenmesi sanatıdır. Şiir sanatının meydana getirilmesi safhasında ahenk oluşturmak, duyguyu daha kuvvetli bir biçimde yansıtabilmek maksadıyla şairler, farklı arayışlara yönelmişlerdir: Asonans, aliterasyon, kelime ve ses tekrarları, paralellikler, vezin ve ritim şairlerin şiirde ahengi tesis etmede yararlandıkları unsurlardır. Kuşkusuz, ahengi oluşturan bu unsurlardan ses değerinin anlamla ilişkilendirilebilenleri daha değerlidir. Bu çalışmamızda şiirde anlamı ve duyguyu daha güçlü ifade edebilme imkânı sunan, kısaca “şiirde ses unsurunun anlamı pekiştirmesi” olarak niteleyebileceğimiz onamatope (yansıma) sanatının kaynağını, klasik Türk şiirinde ne ölçüde ve ne şekilde yer aldığını ortaya koymaya çalışacağız.
They are divided into two forms of expression: Nessir and Poetry (Nazim). In the classical Turkish literature, the generation has a more distorted and free form of expression according to general acceptance. Therefore, in the classical Turkish literature, the vocabulary of the word for the generation also contains the names such as "the fooled bear, the dispersed bear" (Read 2011: 88) Poetry is seen as a kind of form and a kind of form. The poem, which has a more systematic and present form of expression, has therefore been conceived in the classical Turkish poem with the character of "crowing the ink to the line". In classical Turkish literature, when generation and poetry are compared, it will be clear that their common points are interpreted as art (inci). Poetry is the art of harmoniously arranging voices and words. In the phase of the formation of poetry, in order to create harmony, to reflect the feeling in a stronger way, the poets have turned to different searches: Asonance, aliteration, word and sound repetitions, parallels, vein and rhythm; the elements that the poets are used to establish harmony in poetry. Of course, those elements that make harmony are more valuable than those that can be associated with the meaning of the sound value. In this work, we will try to reveal the source of the onamatope (reflecting) art that we can briefly describe as the “confirmation of the meaning of the sound element in the poem” which provides the possibility of expressing meaning and feeling stronger in the classical Turkish poem, how and how it is included.
Field : Filoloji; Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Journal Type : Ulusal
Article Detail 
Similar Articles
Download PDF
Journal Information
Listen Paper
Cite
Print This Page
Share
Mendeley
