Özet:

Şiirde kafiye ve redif kullanımı, şiirin ahengi ile doğrudan ilgili bir husustur. Redifin dize sonlarında simetrik olarak tekrarlanmasıyla anlam ve ahenk bütünlüğü sağlanır. Klasik Türk Edebiyatında nazîre, bir şairin manzum bir eserine başka bir şair tarafından aynı vezin ve kafiyede yazılan şiir, olarak tanımlanır. Bu şiirlerde müşterek redif kullanımı oldukça yaygındır. Bu çalışma dört bölümden oluşur. Birinci bölüm giriş bölümüdür ve nazire ve ahenk hakkında genel bilgiler verilmiştir. İkinci bölümde “yavuz” kelimesinin anlamı ve Türk şiirindeki kullanımına dair bilgi ve örnekler bulunmaktadır. Üçüncü bölümde zemin şiir, buna yazılan nazîreler belirtilmiş ve bilhassa Ahmed Paşa’nın dîvânında bulunan “yavuz gözden yavuz dilden” redifli şiir üzerinde durulmuştur. 4. bölümde ulaşılan sonuçlar özetlenmiştir

Anahtar Kelimeler: