Abstract:

Âşık Edebiyatı köklü bir edebiyat olup Türklerin tarih sahnesine çıktığı günden bugüne devam eden bir edebiyattır. Bu kadar köklü bir edebiyat içerinde âşıklar tarafından ortaya konulan ürünlerin çeşitliliği dikkate alındığında tür ve şekil konusu hâlâ tartışmalı bir konudur. Kimi araştırmacılar türün öneminden söz ederken kimileri de ezgiyi ayırt edici özellik olarak kabul etmişlerdir. Bu konuda yapılan çalışmalar, ortaya konulan düşünceler ve kullanılan terimler doğal olarak bir karmaşayı da beraberinde getirmiştir. Fikir ayrılığı sebebiyle araştırıcılar ortak bir noktada buluşamamışlardır. Çünkü kullanılan veya önerilen terimlerin çoğu zaman anlaşılır bir tanımı yapılamamıştır. Bu tartışmalar devam ederken âşıklarımız da boş durmamış, yeni yeni şekiller oluşturmaya devam etmişlerdir. Bu yeni şiir biçimlerinin en önemli temsilcisi Türk İslam kültürüyle yoğrulmuş, Türk tasavvufunun kurucusu Ahmet Yesevi’nin duyuş ve düşünüş ikliminde yetişmiş, vatan ve millet âşığı bir sanatçı olan Osman Öztunç’tur. Onun Türk halk şiirine kazandırdığı en önemli şiir şeklinden biri ZeMahşer tarzı şiirdir. Osman Öztunç çok üretken bir sanatçı olduğu için halk şiirine ZeMahşer şiir şeklinin dışında yeni biçimlerde söylenen şiirler kazandırmaya da devam etmektedir. Bu makalede Osman Öztunç tarafından yazılan Baktım-Baktı, Şu-Bu, Sen-Ben, Geldi-Gitti, Güldü-Ağladı şeklindeki şiirler üzerinde durulacaktır.

Keywords: