Özet:

Bu araştırmanın amacı, gelişimsel yetersizliği olan 48-72 aylık çocukların ebeveynlerinin aile yaşam kalitesi düzeyinin çocuk anne-baba ilişkisi üzerine etkisini incelemektir. Araştırmanın örneklemini; İstanbul ilinde yaşayan 48-72 aylık en az bir yıldır özel eğitim destek hizmetinden yararlanmayı sürdüren çocuğu olan 382 ebeveyn oluşturmaktadır. Araştırmada nicel araştırma yöntemlerinden ilişkisel tarama yöntemi kullanılmıştır. Ebeveynlerin ve çocuklarının demografik bilgilerine ulaşabilmek amacıyla “Aile Bilgi Formu”, ebeveynlerin aile yaşam kalitesi düzeylerini belirlemek için “Beach Center Aile Yaşam Kalitesi Ölçeği (BCAYKÖ)” ve ebeveynlerin çocuk ilişkisini tespit etmek için “Çocuk-Anababa İlişki Ölçeği (ÇAİÖ)” kullanılmıştır. Araştırma sonucunda, gelişimsel yetersizliği olan çocukların ebeveynlerin aile yaşam kalitesi ile çocuk anne ve baba ilişkisi arasında pozitif yönde anlamlı bir ilişkiye rastlanmıştır. Bir diğer ifade ile gelişimsel yetersizliği olan çocukların ebeveynlerinin aile yaşam kalitesi düzeyleri azaldıkça, çocuk-ana baba ilişkisinin de olumsuz yönde etkilendiği tespit edilmiştir. Ayrıca ebeveynlerin öğrenim düzeyleri ile çocuğun öz bakımını desteksiz sağlama durumu, hem çocuk-ana baba ilişkisinde hem de aile yaşam kalitesi düzeyinde anlamlı farklılaştığı saptanmıştır.

Anahtar Kelimeler: