Görüntüleme
49
İndirme
16
Son bir asırlık süreç̧ içerisinde, rivayetlerin değerlendirilmesinde metin tenkidinin en az isnad tenkidi kadar önemli olduğuna ve tarihi süreçte hadis usulünde metin tenkidine gereken önemin verilmediğine yönelik vurgunun artması sonucunda metin tenkidine yönelik çalışmalar, hem Sünnî hem de Şiî ilim çevrelerinde artış göstermiştir. Bu bağlamdaki çalışmaların bir kısmını tarihsel süreçte ortaya konan metin tenkidine dair çabaların tespiti oluşturmaktadır. Şîa’da metin tenkidinin, dönemsel olarak ayrıntılı bir şekilde ortaya konduğu bir çalışma ise yapılmamıştır. Tezimiz ile söz konusu boşluğa katkı sunulması amaçlanmaktadır. Bu doğrultuda, karakteristik özelliklerine göre dönemlere ayrılan III-XI. asırlar arası Şiî hadis tarihi ele alınmış ve bu süreçteki metin tenkidi ile ilgili olarak ortaya konan yaklaşım ve uygulamalara dikkat çekilmeye çalışılmıştır. Tarihsel dönemler, her dönemi en doğru şekilde yansıtacak alimler ve eserlerinden oluşan örneklemler üzerinden incelemeye tâbi tutulmuştur. Ulaştığımız veriler Şîa’da metin tenkidinin hicri III. asırdan itibaren, Şiî alimler tarafından başvurulan bir yöntem olduğunu göstermektedir. Guluv olgusu, Şîa’da metin tenkidine erken dönemlerden itibaren ihtiyaç̧ duyulmasını beraberinde getirmiş̧ ve tarih boyunca guluv içerikli rivayetlerin ayıklanmasında metin tenkidi temel yöntem olarak kullanılmıştır. Fıkhi konulardaki rivayetlerde de yaygın olarak kullanılan metin tenkidi, VII. asırdan itibaren isnad merkezli bir anlayışın hâkim olmasının ardından söz konusu etkinliğini büyük ölçüde yitirmiştir.
With the emphasis on the importance of textual criticism in the evaluation of narratives in hadith methodology during the last century, an increasing number of studies have examined and employed different topics about textual criticism both in Sunni and Shi’te academic circles. In this context, some studies have focused on the efforts of textual criticism laid out in the historical process. Yet, a historical analysis investigating the practice of textual criticism in a detailed way has not yet been done, and the present study hopes to fill this gap. The Shiite hadith tradition between the III-XI/IX-XVII centuries has been examined within its different periods, and an overview of the approaches/practices of textual criticism in each period has been provided. Each historical period has been investigated through its representative scholars and their work. Consequently, it has been found out that textual criticism has been practiced by Shiite scholars since the third/ninth century. The concept of ghuluww (exaggeration) necessitated the practice of textual criticism in the Shiite hadith tradition, and textual analysis has been employed as a primary approach in the evaluation of narrations regarding ghuluww. Textual criticism, which was also employed in the study of narrations concerning fiqh, lost its popularity after the seventh/thirteenth century, when a methodology based on isnad began to be more commonly used.
Alan : İlahiyat
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
