Abstract:

Bu makale, Çeçenistan ve Kuzeydoğu Kafkasya'daki isyanın 1990'lar ve 2000'lerdeki çatışmalar sırasında radikalleşmesini incelemektedir. Sovyet sonrası dönemde, bölgedeki ayrılıkçı hareket seküler ve milliyetçi köklerini saldı ve daha radikal ve İslamcı bir karakter kazandı. Bu araştırma, Rus kuvvetleri tarafından kullanılan karşı-direniş taktiklerinin isyanın radikalleşmesine katkıda bulunup bulunmadığını ya da bu radikalleşmenin yabancı savaşçılar ve Kafkasya’ya ait olmayan ideolojiler gibi dış etkenlerin sonucu olup olmadığını analiz etmektedir. Kuzey Kafkasya'da Rusya Federasyonu direnişe karşı, Amerika Birleşik Devletleri ve diğer Batı ülkelerinde ortak olan nüfus merkezli yaklaşım yerine, düşman merkezli yaklaşım kullandı. Bu araştırma, yabancı misyonerlerin, savaşçıların ve ideolojilerin varlığının, çatışmanın dini açıdan ilham almasına neden olan ana katalizörler olduğu sonucuna varmaktadır. Bazı liderler Çeçen davasını destekleme sözü veren, yabancı, İslamcı radikallerle işbirliğinde bulunduklarından dolayı, bağımsızlık hareketinin içsel hizipçiliği de bu süreci kolaylaştırdı. Rusya’nın radikalleşmeye katkıda bulunan direniş karşıtı taktikleri halkı ağır psikolojik travmalara maruz bıraksa da isyanın dönüşümünün asıl nedeni değildir.

Keywords: