Abstract:

Edith Sitwell’in şiir kariyeri boyunca belirli bir unsur eserlerinde daima ön planda olmuştur. Bu unsur sesin deneysel kullanımıdır. Özellikle Sitwell’in erken döneminde ritmin seslerin deneysel düzenlenmesi olarak kullanılması şiirlerinin büyük bir kısmına hâkim olmuştur. Sitwell bu teknik unsuru tematik içeriklerden üstün tutmuştur. Böylelikle yirminci yüzyıl başında şiir sanatına yaratıcı bir yaklaşım geliştirmiştir. Sahne performansı ve William Walton’ın müziği için derlenen çeşitli soyut şiirlerden oluşan ünlü şiir derlemesi Façade (1922) Sitwell’in deneysel tarzınıngöze çarpan örneklerinden biri olarak değerlendirilebilir. Walton’ın katkılarıyla Sitwell Façade’da müzik ve şiir unsurlarını bir araya getirmiş ve ses ve ritim kullanımı üzerinde çalışarak şiirsel stilini ifade edip geliştirebileceği yeni bir sanatsal alan oluşturmuştur. Şiirde ritmin rolüne olan vurgusunun sebebi yalnızca teknik bir özellik olarak önemi değil, aynı zamanda yüzyılın ruhunun bir temsili olarak işlev görmesiydi. Sitwell’e göre yirminci yüzyılın ritmi on sekizinci ya da on dokuzuncu yüzyılların riti olmamalı; aksine, ritim döneminin ruhunu yansıtmalıdır. Bu doğrultuda Sitwell şiirin üretildiği zamanın atmosferiyle uyumlu olması gerektiğini savunmuştur. Dolayısıyla derlemedeki şiirler ait oldukları dönem kadar istikrarsız, değişken ve karmaşık olarak tasarlanmıştır. Bu oluşum da Sitwell’in deneysel tarzıyla sağlanmıştır. Bu bakımdan, bu makalenin başlıca amacı Sitwell’in Façade şiirlerinde sesle olan teknik ve biçimsel deneylerini ele almak ve yirminci yüzyıldaki sanatsal yaratıcılık anlayışını incelemektir.

Keywords: