Özet:

Modern Türk şiirinde gelenekten yararlanma biçimlerinin, şaire göre farklılık gösterse de, şiirin ifade imkanlarını zenginleştirdiği bir gerçektir. Modern şiirin gelenekle kurduğu ilişkinin, bir yönüyle geçmişi şimdide bulmak ve zamanın ötesine geçmek amacı taşıdığı söylenebilir. Gelenekten yararlanma usullerinden biri olan “metinlerarasılık” kuramı, eski metinleri yeni ve farklı bir bakışla okuma girişimidir. Bu kuram, bir metnin tek başına var olmadığını ve çok seslilik özelliğine sahip olduğunu gösterir. Şiirlerinde gelenekten izler taşıyan modern Türk şiirinin önemli şairlerinden biri de Hilmi Yavuz’dur. Yavuz’un şiirlerine “metinlerarasılık” bağlamında yaklaşmak, şairin metninin başka metinlerle çeşitli yollarla kurulan ilişkisini ortaya koymak bakımından önemlidir. Bu çalışmada, Hilmi Yavuz’un, “usandık” adlı şiirinde, 17. yüzyılda yaşamış bir Dîvân şairi olan Nâbî’nin “usandık” redifli gazelini yeniden okuyarak kendi metninde nasıl yeniden konumlandırdığı ve Dîvân şiiri geleneğinden nasıl yararlandığı üzerinde durulmuştur. Dîvân şiirini estetik bir ölçü olarak bilinçli bir şekilde şiirinde kullanan Yavuz’un geçmişten kuvvet alarak şiirine yeni bir açılım getirdiği açık bir şekilde görülmüştür.

Anahtar Kelimeler: