Özet:

Göçmenler ev sahibi ülkelerden politik, ekonomik ve toplumsal koşulları ileri sürerek kalmayı, anayurtlarına geri dönmeyi ya da gelişmiş batı ülkelerine gitmeyi düşünebilirler. Bu düşüncelerin gerçekleşmesinde anavatanda algılanan tehlike, eğitim seviyesi, yaş, cinsiyet, medeni durum, ev sahibi ülkedeki hukuksal statüler gibi birçok etken kaynaklık edebilir. Bu çalışmada, Türkiye’de bulunan Suriyeli ve Iraklı göçmenlerin anavatanlarına veya gelişmiş batı ülkelerine göç etme niyetleri entegrasyon paradoksu çerçevesinde araştırılmıştır. Elde edilen bulgulara göre, anavatanda algılanan tehlikenin Suriyeli ve Iraklı her iki göçmen grubun geriye göç niyetlerinin azalmasıyla ilişkili olduğunu yaş, cinsiyet, medeni durum, eğitim seviyesi, Türkçe öğrenme düzeyi, defin yeri tercihi, gelir düzeyi, Türkiye’de kalınan sürenin, ev sahibi ülkedeki vatandaşlık, statü, kalış şekli gibi yasal süreçler ile anayurtta ve yaşanan ülkede sahip olunan mülk değişkenlerinin her iki göçmen grup için geri dönme ya da gelişmiş batı ülkelerine göç etme niyetleri arasında ise farklı ilişkilere sahip olduğu entegrasyon sürecine bağlı olarak tekrar göç niyetlerinin değiştiği saptanmıştır. Sonuçlar entegrasyon paradoksunun Iraklılar için geçerli olurken Suriyeliler için geçerli olmadığını göstermektedir.

Anahtar Kelimeler: