Atıf Sayısı
3
Görüntüleme
376
İndirme
55
Âşıklık geleneği, Türk kültürünün ve sanatının temel dinamiklerinden biri olarak yüzyıllardır yaşamını sürdürmektedir. Zamanla değişen ve gelişen bu gelenek, bünyesine kattığı şekilsel ve içeriğe ait ögelerle zenginleşmiştir. Gelenekte saz ile sözü birbirinden ayırmak olanaksızdır. Bu açıdan bakıldığında edebiyat sanatının müzikle desteklendiği görülür. Zamanla saz, geleneğin olmazsa olmazlarından biri haline gelmiştir. Sanatın etkileyiciliğini ve sanatçı yetiştirmekteki zorluğunu da burada aramak gerekir. Çünkü irticalen söyleme, bâde içme, hikâye anlatma, muamma çözme gibi belirli özelliklere sahip olması beklenen âşığın, saz çalma yeteneğine sahip olması sanatçı olmanın zorunlu unsurlardan biri olarak algılanmaktadır. Hatta saz çalma, sanatçı kişiliğin ve kimliğin ilk şartı olarak görülmektedir. Geleneğin 20. yüzyıldakibüyük temsilcilerinden biri olarak kabul edilen Âşık Veysel sazıyla, sözüyle ve irticaliyle büyük âşıklardan biridir. O, çeşitli şiirlerinde sazıyla ilgili bilgilendirmeler ve değerlendirmelerde bulunur. Bu durum onun hayatında sazın bir nesnenin ötesinde derin anlamlar ifade ettiğini gösterir. Bu çalışmada Âşık Veysel’in şiirlerinden hareketle onun saz ile ilgili düşünceleri ve algıları ortaya konularak Âşıklık geleneğinde usta-saz arasındaki bağ irdelenecektir. Elde edilen sonuçlara bakarak gelenek içerisinde sazın bir araç olmaktan çıktığını, âşık gibi aktif bir konumu olduğunu söyleyebiliriz. Dolayısıyla geleneğin sazsız düşünülemeyeceği algısına âşıkların şiirlerinde de rastlamak mümkündür. Sazına hitapla söylediği şiirleri ve mısraları bile Âşık Veysel’in ne derece büyük bir sanatçı olduğunu ortaya koymaktadır
The tradition of love has lived for centuries as one of the fundamental dynamics of Turkish culture and art. This tradition, changing and evolving over time, has become enriched with the objects of its form and content. It is unlikely to separate the word from the tradition. From this point of view, literature art is supported by music. With time, it has become one of the traditions without it. It is also necessary to look for the impressivity of art and the difficulty in educating the artist here. For irtically speaking, drinking, telling a story, solving a muamma, the lover who is expected to have certain qualities, having the ability to play the sound, is perceived as one of the essential elements of being an artist. Even painting is seen as the first condition of the artist’s personality and identity. The 20th century tradition is considered one of the great representatives of the Love Veysel, one of the great lovers with his voice, his word and his irtically. In his various poems, he gives information and assessments about his sound. This situation indicates that in his life the sound expresses deep meanings beyond an object. In this study, by moving from the poems of Âşık Veysel, his thoughts and perceptions about the saze will be revealed in the tradition of Âşık, the connection between master and saze will be revealed. Looking at the results obtained, we can say that in the tradition, it comes from being a tool, it is an active position like a lover. Therefore, it is possible to find the perception that the tradition cannot be thought of without consciousness in the poems of lovers. Even his poems and myths reveal how great he is as an artist.
Alan : Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Ulusal
Makale Detay 
Atıf Yapanlar
Benzer Makaleler
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley