Özet:

Çocuklara yönelik üretilen metinler çoğunlukla yetişkinlerin eğitimsel kaygılarından izler taşır. Bu tür eserler toplumun dinsel, kültürel, toplumsal, etik…vb. değerlerinin gelecek kuşaklara aktarılmasınınönemli araçları olarak görülürler. Anlatıcı-yazar, çocuklarda değer oluşturmaya çalışır; bunu, dile kodlayarak gerçekleştirir. Yani metin, yazarın aktarmak istediği ve çocukta oluşmasını istediği değerler sistemine uygun bir dilsel görünüme sahiptir. Yazar metinde kendini kullandığı kiplik ifadelerle ortaya koyar. Bu dilsel yapılar yüklem seçiminden, fiil çekimlerine, belirteç ve sıfat kullanımlarına kadar uzanan geniş bir dilsel alanı içine alır. Bu çalışmanın amacı, 1940’lı yıllardan 1990’lara kadar Balkanlarda özellikle de Yugoslavya sınırları içinde gelişen çocuk edebiyatı ürünlerine bir göz atmak, çocuk edebiyatı ürünlerinde kullanılan dili, oluşturulmak istenen paradigmalar açısından mercek altına almak, değerlendirmektir. Çalışmamıza kaynaklık edecek hikayeler Necati Zekeriya’ın Piriştina’da yayımladığı Sevgiyle adlı çocuk hikayeleri antolojisi ile İstanbul’da yayımladığı Demet adlı antolojilerinden seçilmiştir.

Anahtar Kelimeler: