Özet:

Bu makale, çeviri alanına ilk kez Gideon Toury tarafından getirilen çeviri normlarını açıklamaya ve incelemeye çalışmaktadır. Özellikle çevirinin kültür tarihindeki rolüne odaklanan bu bakış açısı ilk olarak 1970'lerin başında geliştirilmiş, 1980'lerde ivme kazanmıştır ve halen birçok araştırmacıya çeviriyi kültürel ve tarihsel bir olgu olarak inceleme konusunda ilham vermektedir. Silahlara Veda, 20. yüzyıl dünya edebiyatı yazarlarından Ernest Hemingway’in en önemli eserlerinden biri olarak kabul edilmektedir. Hemingway’in yazma biçimini şekillendiren edebi üslubu ve kişiliği, onu diğerleri arasında eşsiz yapmaktadır. Dahası, Hemingway aynı zamanda Amerikan modernist edebiyatın da hatrı sayılan bir temsilcidir. Bu yüzdendir ki, Hemingway’in Silahlara Veda adlı romanının Ülkü Tamer ve Özay Süsoy tarafından yapılmış Türkçe çevirisinin belli bir teori çerçevesinde incelenmesi son derece önemlidir. Çevirmenlerden biri olan Ülkü Tamer sadece Türk edebiyatında İkinci Yeni olarak adlandırılan edebi akımın öncülerinden biri değil, aynı zamanda da kullandığı sade dil ve anlatım ile eserleri ayrıcalık kazanmış olan önemli bir çevirmen ve yazardır. Bu çalışma, ayrıca çeviri alanına ilk kez Gideon Toury tarafından getirilen çeviri normlarını açıklamaya ve incelemeye çalışmaktadır. Çalışmada, çevirinin bu yaklaşıma göre “yeterli” veya “kabul edilebilir” olup olmadığına “işlemsel normlar” üzerinden örnekler verilerek karar verilmesi amaçlanmıştır. Çevirmenlerin bazı yönlerden kaynak metin ile hedef metin arasında bir denge kurmayı başardıkları sonucuna varılabilir. Buna göre söz konusu çeviri üslup açısından “yeterli”, dil kullanımı ve söylem açısından “kabul edilebilir” olarak değerlendirilebilir.

Anahtar Kelimeler: