Atıf Sayısı
4
Görüntüleme
492
İndirme
64
Tâbi‘în neslinin sonlarına doğru ehl-i sünnet içinde yer alan zühd ve fakr anlayışları, ibadete düşkünlük ve kalbî amellere riâyet konusundaki hassasiyetleriyle diğer insanlardan ayrılan zümreye tarihî süreçte isim arayışları olmuştur. Bu süreçte tasavvuf dışındaki her bir isim sûfînin ilmini, hâlini, davranışlarını ve yaklaşımlarını ifade etmekte eksik ve yetersiz kabul edildiği için genel olarak kabul görmemiştir. Tasavvuf kelimesinin kökeni hakkındaki tartışmalar ise ilk zamandan günümüze kadar devam etmiştir. Bazı müellifler kelimenin aslının Arapça olmadığını ve buna bağlı olarak da sahâbe zamanında bilinmediğini savunurken diğer bazı müellifler ise kelimenin aslının Arapça olduğunu ve sahâbe zamanında da bilindiğini savunmuşlardır. Tasavvufun aslının Arapça olduğunu savunan müellifler arasında bu kelimenin hangi kök kelimeden müştak olduğu hususunda ise görüş ayrılıkları olmuştur. Tasavvufî eserlere bakıldığında her bir sûfînin önemsediği konulara ve yaşadığı hâle uygun olarak çok sayıda tasavvuf tarifi yaptığı görülmektedir. Ancak bu çalışma tarihi süreçte ifade edilen çok sayıda tasavvuf mefhumunun ıstılahî tariflerinin incelenmesini değil tasavvuf kelimesinin menşei hakkındaki bir takım tartışmaları gündeme getirmeyi ve konuyla ilgili bazı hususları irdelemeyi amaçlamaktadır. Özet: Ehl-i sünnet içinde yer alan, dış görünüşleri ve zühd anlayışlarıyla diğer insanlardan ayrılan ve kalp tasfiyesi için yoğun gayretleri olan zümreye tarihî süreçte isim arayışları olmuştur. Bazı müellifler bu zümrenin esasında meşhur ve bilinen kimseler olduğunu ancak diğer insanlardan ayırmak ve ayrıcalıklarını ortaya koymak için bir isimlendirmeye ihtiyaç duyulduğunu beyan etmişlerdir. İlk zamanlarda öncü sûfîlere âbid, nâsik, vâri‘, zâhid… gibi bazı isimler verilerek diğer insanlardan ayrıcalıkları ortaya konulmaya çalışılmıştır. Ancak bu isimler sûfî şahsiyetlere verildiği gibi sûfî olmayan diğer şahıslara da verildiği için ayırt edici bir özellik olarak görülmemiş ve daha sonraki zamanlarda da bu isimlerin kullanımı yaygınlık kazanmamıştır. Ayrıca bu isimler taşıdığı mana bakımından sûfînîn sadece bir vasfına işaret ettiği için eksik ve yetersiz kabul edilmiş daha şümullü ve birçok manayı içeren bir isimlendirmeye ihtiyaç duyulmuştur. Bu isimler dışında bazı bölgelerde ayrıca yeni isim arayışları olmuştur. Bu isimler arasında fukarâ, gurabâ, seyyâhûn, şekfetiyye, cû‘ıyye, melâmiyye, nûriyye ve mukarrebûn gibi bazı isimleri zikretmek gerekir. Yeni isim arayışlarının yoğun olarak görüldüğü yerler Horasan, Basra, Şam ve Bağdat’tır. Bu yörelerde kullanılan bu isimler de tarihi süreçte yaygınlık kazanmamıştır. Tarihî süreçte daha şümullü bir isim olarak tasavvuf/sûfiyye kelimesi tercih edilmiştir. Yün giydi manasına gelen tasavvuf kelimesi zâhirî bir manaya delalet etmektedir. Oysa sûfînin esas ayırt edici özelliği zâhirî yönü değil, bâtınî hâl ve ilmidir. Bu bağlamda isim ve müsemma arasındaki mana ilişkisi hep tartışma konusu olmuştur. Sûfînin manevî eğitimine bağlı olarak hâl ve ilminde sürekli değişiklikler olur. Bu değişikliği ifade de kuşatıcı bir isim yetersizliği söz konusu olmuştur. Bu yetersizlikten dolayı zâhirî mana içeren tasavvuf kelimesi bâtinî manaları da içeren şemsiye bir kavram olarak kabul edilmiştir. Ayrıca yün giymek enbiyâ ve evliyâ gibi seçkin kulların âdeti olduğundan sûfîler bu isimle anılmayı uygun görmüşlerdir. Tasavvuf; zühd, fakr, vera‘, ahlak, takvâ, nüsk, ibadet gibi kelimelerin içerdiği manaları kuşatan bir kelime olarak kabul edilmiştir. Bu manada tasavvuf sadece ahlak, sadece zühd ve sadece ibadet demek değildir. Tasavvuf bunların hepsini kuşatan ve ayrıca bunların dışında da başka manalar içeren bir hususiyeti ifade etmektedir. Tasavvuf kelimesinin Rasûlullah (a.s.), sahâbe ve tâbi‘în zamanında bilinip bilenmediğine, kullanılıp kullanılmadığına dair kaynaklarda iki farklı görüş ortaya çıkmaktadır. Bir görüşe göre tasavvuf kelimesi bu zaman diliminde bilinmemektedir. Bu görüşü savunanlar bu gerekçeyle tasavvufu Hind, İran, Hristiyan, Yahûdî ve Yunan Felsefesi gibi İslâm dışı bazı tesirlerle oluşmuş bir düşünce ve yaklaşım tarzı olarak kabul ederler. Bu görüşün zıttı giğer bir görüşü savunanlara göre ise tasavvuf kelime olarak Rasûlullah, sahâbe ve tâbi‘în zamanında bilinip kullanıldığı gibi câhiliyye döneminde de bilinip kullanılmaktadır. Câhiliyye döneminde yün (sûf) adanmışlığı sembolize etmektedir. Bir kimse boynuna ve başına yün bağladığında bu hareketi adanmışlık anlamına gelmektedir. Câhiliyye dönemindeki bazı adetlerde yün ile kurban adama arasında bazı irtibatların olduğu görülmektedir. Tasavvuf kelimesinin âyet ve hadislerde geçmemesi ve İslâm’ın iki güzide nesli sahâbe ve tabi‘înden hiçbir şahsın sûfî olarak isimlendirilmemesi tasavvufun kökeninin İslâm dışı kaynaklarda aramayı gerekli kılmaz. Çünkü âyet ve hadislerde her ne kadar kelime olarak tasavvuf geçmese de mana olarak sûfîye karşılık gelen mukarreb ve ebrâr gibi bazı kelimeler yer almaktadır. Sahâbe ve tabi‘în neslinden hiçbir kimsenin sûfî ismini kullanmaması meselesi ise bu iki nesil için sahâbî ve tâbi‘î isimlerinin en şerefli isim kabul edilmesi ve bu isimlerden başka ayrı bir isme ihtiyaç duyulmadığı şeklinde açıklamak gerekir. Gerçi sûfî ismi lafız olarak sahâbe zamanında kullanılmasa da mana olarak sahâbenin yaşantısı sûfîlerin temel dayanak noktası olduğu bilinmektedir. Bu sebepten dolayı sûfiler başta ehl-i suffe olmak üzere sahâbeyi kendilerine örnek almışlardır. Bu kelimenin tercihiyle beraber kelimenin kökeni hakkında tartışmalar gündeme gelmiştir. Bu tartışmalarda kelimenin aslının Arapça olup olmadığı hususu etkili olduğu gibi Arapça ise hangi kök kelimeden müştak olduğu hususu da etkili olmuştur. Kuşeyrî ve Hücvirî gibi müellifler tasavvuf kelimesini Arapça asıllı bir kelime olarak kabul etmezler. Onlara göre kelime kökeninin Arapça olduğunu gösteren hiç bir kıyas yoktur. Hangi mana verilirse verilsin dil kaidelerine göre sûfî ismini Arapça kök bir kelimeden türetmek doğru değildir. Bu bağlamda kelime müştak değil lakap olması daha uygundur. Kuşeyrî ve Hücvirî dışında Serrâc, Kelâbâzî, Sühreverdî, İbn Teymiyye ve İbn Haldûn gibi müellifler ise kelime kökeninin Arapça olduğunu kabul ederler ancak hangi kelimeden müştak olduğu hususunda ise görüş ayrılığına sahiptirler. Tasavvufun ilk kaynakları arasında yer alan Serrâc, kelime kökeninin ‘safâ’ olduğunu belirtirken Kelâbâzî, Sühreverdî, İbn Teymiyye ve İbn Haldun gibi müellifler ise ‘sûf’ olduğunu belirtmektedirler. Onlara göre kelimenin aslı ‘sûf’ kabul edilirse lügat yönünden ibare sahih ve lafız doğrudur. Kelabâzî’ye göre köken hakkında ileri sürülen lafızlar zâhirde farklı görünse bile mana bakımından müttefiktir. Bütün bu isimlerin içerdiği manalar ‘sûf’ yani yün kelimesinde toplanmıştır.
In the end of the tribe of Tabi’in, the people of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe of the tribe. In this process, every name, except Tasavvuf, has not been generally accepted because it is considered inadequate and insufficient in expressing the wisdom, status, behavior and approaches of the Sufiah. The discussion about the origin of the word Tasavvuf has continued from the beginning to today. Some believers claim that the word is not Arabic and that it is not known in the Sahabe time, while some believers claim that the word is Arabic and that it is known in the Sahabe time. There were differences between those who claimed that Tasavvuf was the original Arabic about which root word this word is a client. When you look at the works of Tasavvufî, it is seen that every Sufî has a lot of tasavvuf prescriptions in accordance with the issues and the condition in which he lives. However, this study’s aim is not to study the painful prescriptions of the many tasavvuf mefhum expressed in the process, but to plan a series of discussions about the origin of the word tasavvuf and to discuss some aspects related to the subject. Summary: The Ehl-i in the Sunnah, with their outer appearances and the perceptions of zühd separated from other people and intense efforts for the cleansing of the heart, have been in the historic process of searching for names. Some authorities have declared that this assembly is essentially famous and well-known people, but it is necessary to distinguish from others and to reveal their privileges. In the early days, they were given some names, such as Abid, Nâsik, Vâri, Zâhid, and others, trying to reveal their privileges from others. However, these names were not seen as a distinctive character because they were given to other non-sufic persons as they were given to the Sufic personalities, and the use of these names has not gained popularity in the subsequent times. Furthermore, in terms of the man which these names carry, the sûfînîn only pointed to a vasf, and it was considered to be less and less sufficient, and a name that contains many meanings was needed. Besides these names, there have also been searches for new names in some areas. The name of the name, the name of the name, the name of the name, the name of the name, the name of the name, the name of the name, the name of the name, the name of the name, the name of the name, the name of the name, the name of the name, and the name of the name. The places where the search for new names is widely seen are Horasan, Basra, Damascus and Baghdad. The names used in these places have not gained popularity in the historical process. In the history of the word is preferred as a more symbolic name. The word of the clothes is a word of the clothes, and the word of the clothes is a word. But the truth is not the truth, but the truth is the truth, the truth is the truth, the truth is the truth. In this context, the relationship between the name and the name has always been a matter of discussion. There is a constant change in knowledge and knowledge. This change has also been a matter of an ambitious lack of name. For this reason, the word Tasavvuf, which contains Zâhirî manâ, is considered as a concept of shadow that contains Bâtinî manâ. They are the worshippers, the worshippers, the worshippers, the worshippers, the worshippers, the worshippers, the worshippers, the worshippers, the worshippers, and the worshippers. Thus, the word is called the word, the word is called the word, the word is called the word, the word is called the word, the word is called the word, the word is called the word, the word is called the word, the word is called the word, the word is called the word. In this manada tasavvuf does not mean merely morality, merely zûd and merely worship. Thus, all of them are the ones who are in the midst of them, and all of them are the ones who are in the midst of them. The word of the Prophet (peace be upon him) There are two kinds of people who know whether they are used and whether they are not used. According to a view, the word Tasavvuf is unknown in this period of time. Those who defend this view, therefore, accept Tasavvufu as a style of thought and approach formed by some non-Islamic concepts, such as the Hindu, Iran, Christian, Jewish and Greek Philosophy. For those who believe in the truth, the truth is the truth, the truth is the truth, the truth is the truth, the truth is the truth, the truth is the truth, the truth is the truth. It is a symbol of the worship of the worship. When a person connects a whale to his neck and head, this movement means dedication. In some cases, there is a connection between the wreck and the victim. The word Tasavvuf does not pass in the verses and hadits and the Islam in the two ways is not named as a person from the generation of Sahabe and the nature of it does not make it necessary to search for the origin of Tasavvuf in the non-Islamic sources. In the words of the Qur’an and in the words of the Qur’an and in the words of the Qur’an and in the words of the Qur’an and in the words of the Qur’an and in the words of the Qur’an and in the words of the Qur’an and in the words of the Qur’an. The question is that no one from the generation of Sahâbe and tabi'in uses the Sufî name, but it is necessary to explain that the two generations of Sahâbî and Tâbi'i names are considered the most honorable names and that no other name is needed than these names. Although the name is not used as a word in the time of the sahâbe, it is known that the life of sahâbe is the basic basis of the sahâbe. For this reason, they have made the first example of their surrender. With this word, discussions about the origin of the word have come to pass. In these discussions, the question of whether the word is true in Arabic has been effective as well as the question of which root word is common in Arabic. The Arabic and the Arabic are not the Arabic and the Arabic are the Arabic and the Arabic are the Arabic. There is no indication that the word originates in Arabic. It is unlikely that the name of the Arabic is derived from a word in Arabic. In this context, it is better to be a word not a client. For example, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, the Arabic, and the Arabic. In the first verse of the Qur’an, the Qur’an says that the Qur’an, the Qur’an, the Qur’an, the Qur’an, the Qur’an, the Qur’an, the Qur’an, the Qur’an, the Qur’an, the Qur’an, the Qur’an, the Qur’an, the Qur’an, the Qur’an, the Qur’an, the Qur’an, the Qur’an, and the Qur’an. If the truth is the truth, then the truth is the truth; if the truth is the truth, it is the truth. The word that is stated about the origins, even if it appears different in Zâhir, is allied in terms of mania. All of the names contained in the words ‘suf’ or ‘wine’.
Alan : İlahiyat
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Atıf Yapanlar
Benzer Makaleler
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
