Citation Number
1
Views
117
Downloands
17
Osmanlı Devleti, XVIII. yüzyıl başlarından itibaren Avrupa karşısında hemen her alanda gerilemeye başlamıştır. Bu gerilemenin bir sonucu olarak Osmanlı ülkelerinde yaşayan çeşitli dinden ve ırktan milletler de Avrupa’nın müdahale ve istismarına açık hale gelmişlerdir. Vatikan ve Fransa’nın öncülüğünde kurulan Katolik Cizvit, Kapuçin ve Fransisken misyoner teşkilatları, yüzyılın başlarından itibaren Doğu Akdeniz’e gelerek öncelikle Hıristiyanlığın doğduğu ve geliştiği ilk şehirlerden olan Kudüs, Antakya ve İskenderiye’de yaşayan Müslümanlardan ve Yahudilerden cemaat devşirmek istemişlerdi. Ancak bunda başarılı olamayınca daha çok Ermenilerden, Rumlardan ve Araplardan oluşan Ortodoks cemaat içinde, Katolik misyonerlerden en çok etkilenen ilk topluluk Ermeniler olmuştur. Osmanlı Devleti, Ermeni Gregoryen ve Fener Rum Ortodoks Patriklerinin ısrarıyla bazı tedbirler almasına ve hatta gayrimüslimlerin mezhep değiştirmelerini yasaklayan bir de kanun çıkarmasına rağmen misyoner faaliyetler durmamıştır. Bu süreç 1724’ten 1916 yılına kadar devam ederek uluslararası aktörlerin de açıktan taraf oldukları bir çeşit mezhepler arası savaşa dönüşmüştür. Osmanlı Devleti, Fransa’nın baskısıyla 1830’da Ermeni Katolik Patrikliğini tanımak zorunda kalmıştır. Ortodoksluktan Katolikliğe geçen ve M. 451 yılında Kadıköy Konsili ile aforoz edilerek resmi kilise anlayışına bağlı kaldıkları için Mısır ve Suriye’ye göçen kolonilerin oluşturduğu Rum Melkitler de kısa bir süre sonra yeni kurulan Ermeni Katolik Patrikliğine bağlanmışlardı. Ancak Rum Melkitler, bu patriklikten 1848’de bağımsızlıklarını almayı başardılar ve aynı yıl müstakil Rum Melkit Katolik Patrikliği’ni kurdular. Buna rağmen Avrupalıların bu cemaatler üzerinden sürdürdükleri misyoner faaliyetleri ve politikalar hiçbir zaman son bulmamıştır. Fransa Rum Melkitleri, Rusya ise diğer Rum ve Arap Ortodoksları kullanarak yeni politik manevralar geliştirmişlerdir ve bu cemaatler vasıtasıyla Osmanlının iç işlerine müdahale ederek birtakım tavizler koparmaya çalışmışlardır. Cemaatler arası bir mücadele olarak başlayan ve 1856’dan sonra uluslararası strateji savaşlarına dönüşen bu faaliyetlerin, 1724-1856 ve 1856-1916 yılları arasında olmak üzere iki ayrı bölümde incelenmesinin daha uygun olacağı düşünülmüştür. Çalışmanın 1724-1856 yılları arasını kapsayan bu ilk bölümünde, Vatikan ve Fransa ekseninde teşkilatlanan ve Osmanlı millet sisteminin parçalanmasına yönelik misyonerler faaliyetler üzerinde durulmuştur. Çalışmanın 1856-1916 yılları arasını kapsayan ikinci kısmı ise ayrı bir makale konusu olarak ele alınıp incelenmiştir.
The Ottoman State, XVIII. Since the beginning of the century, it has begun to decline in almost every area in front of Europe. As a result of this decline, the nations of various religions and races living in their Ottoman countries have also become open to Europe’s interference and exploitation. The Catholic Cizvit, Capuchin, and Franciscan missionary organizations, established under the leadership of the Vatican and France, from the beginning of the century came to the Eastern Mediterranean and wanted to devastate the community from Muslims and Jews living in Jerusalem, Antarctica and Alexandria, the first cities in which Christianity was born and developed. But when it failed to succeed in this, the first community most affected by Catholic missionaries, among the Orthodox communities of more Armenians, Romans and Arabs, were the Armenians. The Ottoman State, the Armenian Gregorian and the Fener Roman Orthodox Patriots insisted on taking certain measures and even prohibiting non-Muslims from changing the disciples, and even issuing a law that has not stopped missionary activities. This process continued from 1724 to 1916 and became a kind of interdisciplinary war in which international actors openly participated. The Ottoman State was forced to recognize the Armenian Catholic Patricle in 1830 under the pressure of France. From Orthodoxy to Catholicism, and in 451 M. they remained attached to the official church understanding by the Women's Council, and the Romanian Melkites, which were formed by the colonies that migrated to Egypt and Syria, were also linked to the newly established Armenian Catholic Patricism shortly after. However, the Rom Melkites succeeded in obtaining their independence from this patriotism in 1848 and in the same year they founded the special Rom Melkites Catholic Patriotism. Nevertheless, the missionary activities and policies that Europeans carry out through these communities have never ended. The Roman Melkites of France, Russia and other Romans and Arab Orthodoxs have developed new political maneuveres and through these communities they have tried to break down a number of agreements by interfering with the Ottoman's internal affairs. These activities, which began as an intercommunal struggle and became international strategic wars after 1856, were considered to be more appropriate to be studied in two separate sections, between 1724-1856 and 1856-1916. In this first part of the study, which covers the years 1724-1856, the missionaries organized in the Vatican and French axis and focused on the activities aimed at the breakdown of the Ottoman national system. The second part of the study, which covers the years 1856-1916, was discussed as a separate article subject.
Journal Type : Uluslararası
Article Detail 
Citation Owners
Similar Articles
Journal Information
Listen Paper
Print This Page
Share
Mendeley
