Abstract:

Dinçer Sümer'in Eski Fotoğraflar (1976) adlı oyunu, Türkiye'nin 1970'lerde yaşadığı çatışmaları anlatan kimlik siyasetine ilişkin dilsel ve sosyal unsurlar barındırsa da tiyatro insanları tarafından bir fahişenin hikâyesi olarak sınıflandırılmış ve genel olarak dikkate alınmamıştır. Makalenin ilk kısmı, Eski Fotoğraflar'daki anlatıların, kırılmalarının geleneksel karakter ve olay örgüsüne karşı bir yeniliği nasıl ortaya çıkardığını, sanatın gerçek hayatla ilişkisini yeniden tanımlamayı, geleneksel dramın sabitliğini ve hayatı formüle etme çabasını reddetmeyi amaçladığını vurguluyor. Bu nedenle, oyundaki karakterler sınıflandırmaya meydan okudukları ve kavramsallaştırmaya direndikleri için benzersizdir. Büyük anlatılara karşı marjinal insanların yerel öykülerine odaklanarak, Eski Fotoğraflar, kendi zamanın ötesinde bir oyun olarak daha fazla metinsel ve dramaturjik incelemeyi hak etmektedir. Makalenin ikinci bölümü, Eski Fotoğraflar’ı analiz eden ve bu oyunun metinsel değerlerini incelemek yerine, başka eserlerle kategorize edip büyük anlatılara odaklanan bilimsel çalışmalar üzerinden Türk edebiyat kuramındaki soruna odaklanmaktadır

Keywords: