Abstract:

15. yüzyılla birlikte örnekleriyle karşılaştığımız manzum sözlükler sıbyân olarak nitelendirilen çocuklara yabancı dilleri öğretmek amacıyla kaleme alınan hacmi küçük, ezberi kolay eserlerdir. Manzum sözlükler sıbyân mekteplerinde, tekke ve dergâhlarda okutulmuştur. Daha çok Arapça-Türkçe, Farsça-Türkçe şeklinde karşımıza çıkan bu sözlükler Boşnakça, Fransızca, Rumca, Almanca gibi çok çeşitli dillerde kaleme alınmıştır. Eğlenceli olması ve kolay ezberlenmesiyle çocukların baş ucu kitabı olan bu sözlükler sadece kelime öğretmekle kalmamış, fesahat ve belagat öğretiminin yanı sıra bitki, hayvan isimleri, astronomi, tıp, beden unsurları, yeme-içme gibi çok çeşitli konularda eğitime katkı sağlamıştır. Çocuklar için yazılan manzum sözlüklere ilmî metotlarla şerh çalışmaları yapılmış böylece manzum sözlükler akademik zemine taşınmıştır. 1783 yılında Sünbülzâde Vehbî tarafından çocuklara Farsça öğretmek amacıyla yazılan Tuhfe-yi Vehbî döneminde çokça okunmuş ve rağbet görmüş bir sözlüktür. Sözlüğe çeşitli şerhler yapılmıştır. Çalışma konumuz olan Tuhfe-i Vehbî şerhi 1792’de döneminin ünlü ilim adamlarından Elbistanlı Ahmed Hayâtî (ö.1814) tarafından kaleme alınmıştır. “Şerhü Tuhfeti’l-Manzûmeti’d-Dürriyye fî-Lügati’l-Fârisiyye ve’d-Deriyye” tam adını taşıyan Tuhfe-yi Vehbî Şerhi, medreselerde ders kitabı olarak okutulmuştur. Çalışmamızda ilk olarak manzum sözlük ve şerhlerine değinildikten sonra Ahmed Hayâtî Efendi’nin hayatı, eserleri ve edebî kişiliği hakkında bilgiler verilmiş, eser nüshalarının tavsifi ve şeceresi anlatılarak şârihin şerh metodu maddeler hâlinde açıklanmıştır.

Keywords: