Abstract:

İnsanoğlu dünyaya gelir gelmez isteklerini, duygularını ve düşüncelerini anlatmak için değişik iletişim yolları arar. Önce beden dilini, sonra daha sistemli bir yapıyı yani “anadil”ini ve diğer toplumlarla iletişim kurmak için yabancı dilleri öğrenir. Tüm bunları yaparken sözcük, tümce, ses, işaret, sembol, resim ve nesne gibi araç-gereçlere başvurur. Bu durum, hem ana dil hem de yabancı dil öğrenirken de benzer bir biçimde gerçekleşir. Eğitim kurumlarında yabancı bir dilde bilgi ve beceriler edinebilmek ve iletişim kurabilmek için değişik biçimlerde tasarlanmış araç-gereçlere başvurulmaktadır. Araç-gereçler ilgi çeker, öğrenmeyi kolaylaştırır ve pekiştirir, bilgilerin akılda kalıcı olmasını sağlar ve dil öğrenmek için işbirliği ortamını geliştirir. Öğrenenlerin yaş, ilgi ve dil düzeylerine göre hazırlanan görsel ve işitsel araç-gereçlerle öğretim daha etkili bir biçimde gerçekleşebilir. Üstelik günümüzde eğitimde, sanatta ve birçok alanda görsel-işitsel araçları kullanarak kitleleri eğitmek ve etkilemek herkes tarafından kabul edilen bir olgudur. Bu nedenle, görsel-işitsel araçlara verilen önem günden güne artmaktadır. Eğitim bilimleri alan yazında görsel ve işitsel araçlar, duyu organlarımızdan birine ya da her ikisine etki etme yönünden ve gösteriş biçimlerine göre; işitsel, görsel ve işitsel-görsel olarak incelenmektedir. Böylece bu araç-gereçler öğrencileri farklı öğrenme biçimleriyle karşılaştırarak ve tanıştırarak öğrenmeye katkı sağlarlar. Çünkü alan yazında araç-gereç kullanmanın gerekçesi, Dale’in “Yaşantı Konisi”yle ilişkilendirilmektedir. Sonuç olarak öğretimde doğru araç-gereçleri kullanmak ve bunları öğrencilerin ilgi ve yeteneklerine uygun biçimde tasarlamak gerekmektedir.

Keywords: