Abstract:

Poetika, tarihte ilk defa Aristoteles tarafından kullanıldığını bilinmektedir. Daha sonraki çalışmalarda ise bütün dünya edebiyatları onu kaynak olarak kabul etmişlerdir. Önceleri genel manada sanatın karşılığı olarak kullanılmış olmasına rağmen, modern dönemlerde şiir sanatına dair görüşleri kapsayacak şekilde kabul görmüştür. Türk edebiyatında müstakil olarak az sayıda derli toplu poetika olsa da, şiir ve şiir sanatı üzerine söylenen sayısız görüş vardır. Bu durum Klasik edebiyatımız açısından kısır olmasına rağmen, yenileşme döneminde poetik görüşler oldukça fazladır. Özellikle Cumhuriyet döneminde bu durum en üst seviyeye çıkar. Şairler kendi şiir anlayışlarını dile getirirken daha çok kendilerine yönelik eleştirilere cevap verme amacını taşırlar. Ancak bütün poetikaları bu mahiyette kabul etmek doğru değildir. Henüz yaşarken kendi poetikasını yayınlayanlar arasında Behçet Necatigil de vardır. Necatigil’in poetikası temelde herhangi bir tutuma veya eleştiriye cevap niteliğinde değildir. Necatigil, kendi şiir anlayışını dile getirirken, kendinden önceki tutumlara tamamen zıt bir tavır takınmaz. Onun amacı, dünyayı, yaşadığı çağı, toplumu kendi süzgecinden geçirerek şiirlerinde yansıtmaktır. İnsana ait ne varsa, evi, aileyi, çevreyi, tanık olduğu her şeyi konu edinir. Şiir meydana getiren kişiyi, yani şairi önemser. Şiirlerin şekil yönünden sağlam olmasını ister. Dil’i şiirin en önemli öğesi olarak görür. Şiirin esas amacının toplumu ve yaşanılan çağı yansıtmak olduğuna inanır. Bütün bu meseleler karşısında şiir okuyucusunun, şiiri anlayabilmesi için çaba harcaması gerektiğini vurgular. Böylelikle şiir bütün yönleriyle gerektiği gibi algılanmış olur. Bu sebeple Necatigil’in Poetika’sı, yakın dönem şiir sanatımız açısından kayda değer fikirler ve önermeler taşımaktadır.

Keywords: