Abstract:

Hoca Dehhânî, Klasik Türk edebiyatının kurucu şairlerindendir. Hayatı hakkında pek fazla bilgi bulunmayan bir şair olarak Hoca Dehhânî, son dönemde bir mecmuada tespit edilip neşredilen Divan’ı ile edebiyat araştırmacılarına ciddi bir araştırma malzemesi sunar. Hoca Dehhânî’nin şiirinde göze çarpan en önemli hususiyetlerden biri şiirlerindeki söz varlığının Türkçe unsurlar bakımından Arapça ve Farsçaya nazaran daha zengin olmasıdır. Şair bazı beyitlerinde görülen dikkat çekici biçimde külfetsiz ve rahat söyleyiş tarzıyla âdeta bir halk ozanı edasıyla konuşur. Onun şiirlerinde göze çarpan bir diğer önemli özellik de dile getirdiği her konuyu klasik Türk şiirinin temel ilke ve sınırlamaları çerçevesinde ele almayıp bazı şiirlerinde üzerinde durduğu duygu ve fikirleri geleneğe aykırı sayılabilecek biçimde işlemiş olmasıdır. Dehhânî, dönemi için oldukça özgün sayılabilecek ifadelerle meydana getirdiği bazı şiirlerinde söz konusu aykırı ve farklı söylemini açıkça ortaya koyar. Klasik şiirde ilk örneklerine XVI. ve XVII. yüzyıl Hint-İran sahası şairlerinin şiirlerinde rastlanan ve klasik şiirdeki alışılmış aşk ilişkisinin tam aksi bir tarzda sevgiliden vazgeçme veya onu terk etme noktasında gerçekleşen “vâsûht tarzı aşk”, XVII. yüzyıl Osmanlı sahasında da bazı şairlerin belli şiirlerinde kendini gösterir. Bu çalışmada, şairin “idem” redifli gazeli, genel anlamda şiirde yenilik arayışları ve özelde de bu yeniliğin bir tezahürü olarak doğup gelişmiş “vasûht tarzı aşk” bağlamında incelendi.

Keywords: