Views
23
Downloands
2
Bu makale, Nietzsche’nin son insanının ve Cesur Yeni Dünya’nın uygar insanlarının benzer mutluluk anlayışlarına sahip olduklarını ve onların mutluluk olarak adlandırdıkları durumun gerçek mutluluk olmadığını iddia etmektedir. Bu iddia Nietzsche’nin etik kuramı zemininde mutluluk, güç istenci, özgürlük ve Üstün-insan kavramları çerçevesinde temellendirilmiştir. Son insana göre mutluluk hedonizmle eşdeğerdir ve haz, ahlakî değerlerden daha üstündür. Başka bir ifadeyle son insanın yaşama amacı arzu nesnelerinden haz ve mutluluk elde etmektir. Bu nedenle son insan, Üstün-insan idealinden yoksun sürü insanı tipidir. Son insanlar topluluğunda herkes birbiriyle aynıdır ve aynı şeyi ister. Nietzsche, son insanın mutluluk anlayışını aşağılanası bulur çünkü ona göre mutluluk, haz ve eğlence ile elde edilen bir duygu değil bir engelin aşılarak gücün artırılmasıyla birlikte gelen bir durumdur. Nietzsche’nin ‘son insan’ olarak adlandırdığı insan tipinin örnekleriyle Aldous Huxley’in Cesur Yeni Dünya adlı eserinde de karşılaşırız. Son insan gibi Cesur Yeni Dünya’nın uygar insanlarının mutluluk anlayışının temelinde de hedonizm vardır. Bu yeni sistemde de mutluluk, haz ve eğlenceyle eşdeğer kabul edilmektedir. Oysa gerçek mutluluk insanın zihinsel bir ideale ulaşmasıyla elde edilen bir durumdur. Nietzsche’nin felsefesinde bu ideal Üstün-insandır. Üstün-insan’a göre mutluluk son insanda olduğu gibi yalnızca maddi ihtiyaçların temin edilmesiyle elde edilen haz değil, insanın güç elde etmesi ve gücünü artırmasıyla kazanılan bir durumdur.
This article claims that Nietzsche’s last man and the civilized people of the Brave New World have similar feelings of happiness and that the situation they call happiness is not real happiness. This claim is based on Nietzsche’s ethical theory in the framework of happiness, power demand, freedom and supreme-human concepts. According to the last man, happiness is equal to hedonism, and pleasure is greater than moral values. In other words, the purpose of the last man’s life is to obtain pleasure and happiness from the objects of desire. Therefore, the last man is the type of many people who are lacking the Supreme-human ideal. Everyone in the last people’s community is the same and wants the same thing. Nietzsche finds the ultimate man’s sense of happiness undermined, because it says it is a condition that comes with an increase in power by vaccineing an obstacle, not a feeling achieved by happiness, pleasure and fun. We see the examples of the human type that Nietzsche calls the ‘last man’ in Aldous Huxley’s ‘The Brave New World’. The foundation of the sense of happiness of the civilized people of the Brave New World, like the last man, is hedonism. In this new system, it is also considered equal to happiness, pleasure and fun. But true happiness is a situation achieved by achieving a mental ideal. In Nietzsche’s philosophy, this ideal is the Supreme-Man. According to the Supreme-Man, happiness is, as in the last man, not just the pleasure that is obtained by the provision of material needs, but the condition that is obtained by the achievement of power and the increase of power.
Field : Hukuk; Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Journal Type : Uluslararası
Article Detail 
Similar Articles
Download PDF
Journal Information
Listen Paper
Cite
Print This Page
Share
Mendeley
