Atıf Sayısı
3
Görüntüleme
82
İndirme
9
Nihal Atsız ve Kemalizm üzerine yapılan akademik tartışmalar genellikle Atsız’ın resmi ideoloji eleştirileri üzerine yoğunlaşmaktadır. Bu eleştirilere göre, Atsız’ın soy tetkikine dayanan ırkçılığı, sulhe ve tembelliğe karşı şecaati ve savaşmayı salık vermesi, Batılılaşma’yı bir tür yozlaşma ve yabancılaşma olarak gören tavrı Kemalizm’in Türk vatandaşlığı, muasırlaşma ve barışçıl dış politika anlayışıyla tezatlık oluşturmaktadır. Millet, medeniyet ve siyaset tanımları üzerindeki farklılık, iki düşünce sistemi arasında uzlaşmaz bir çelişki görmektedir. Bu makale bu iddiaların aksine, Atsız’ın din algısının Kemalizm’in dinsel pratikleriyle örtüştüğünü, millî ve seküler bir din yaratma isteğinin Türkçülük ile Kemalizm’i ortaklaştırdığını iddia etmektedir. Nihal Atsız’ın millî bir Diyanet’i dini taassuba karşı mücadeleye çağırması ve tarikatların dini inhisarına karşı devletin inhisarında etno-seküler bir din arzusu, 1930’ların Kemalist din politikalarıyla koşutluk göstermektedir. Kemalizm ve Nihal Atsız’da temsil edilen Türkçü düşünce, metodolojik kaynağını pozitivizm ve Sosyal Darwinizm’den alarak dini “içtimai bir mesele” olarak kavrayıp Weberci anlamda dinin ‘büyüsünü bozmakta’ ve dine bakışı milliyetçi bir çerçevede ele almaktadır. Pozitivizm, teolojik ve metafizik spekülasyonlar yerine gözlem ve deneye dayanan açıklamaları bilginin kaynağı olarak sunup dinsel bilginin dogmatizmine meydan okurken, Sosyal Darwinizm milletlerin yaşam mücadelesinde bir kurum olarak dinin arkaik bir kurum olarak kaldığını iddia eder. Her iki düşünce de, 19. yüzyıl sonu ve 20. yüzyılın başlarında dönemin Zeitgeist’ını oluşturarak entelektüellerin zihin dünyasını biçimlendirmiştir. Özellikle Osmanlı’nın çöküş döneminde ‘Devlet nasıl kurtulur?’ sorularına aranan entelektüel cevaplar, pozitivist ve Sosyal Darwinist güzergâhlardan geçmiştir. Din, bu geçiş alanları üzerinde her şeyden önce iktidarın bir egemenlik alanı değil, sosyal bir müessese olarak kavranmıştır. Kemalizm’in Aydınlanma geleneğinden gelerek siyasal iktidarı gökyüzünden yeryüzüne indirme çabası gibi Atsız’ın da millî ve seküler bir dinin izini sürmesi ile mevcut kurumsal dini pozitivizm perspektifinden eleştirmesi bu iki düşünceyi ortaklaştırmaktadır. Bu yazı, 19. yüzyıl sonu ve 20. yüzyılın başlarındaki pozitivist ve Sosyal Darwinist düşüncenin devlet elitlerini ve ‘geleneksel aydını’ birleştiren bir düşünce olduğundan hareketle 1930’lardaki Kemalizm’in ve Nihal Atsız’ın din politikaları konusunda ortaklaştığını sonucuna varmaktadır.
The academic discussions on Nihal Atsiz and Kemalism are often focused on the official criticism of Atsiz’s ideology. According to these criticisms, Atsız’s racism based on genetic inspection, shecaati and defeating the fight against sublime and tenderness, the attitude that sees Westernization as a kind of corruption and foreignization; Kemalism’s Turkish citizenship, misconduct and peaceful foreign policy conception. The differences on the definitions of the nation, civilization and politics see an uncompromising contradiction between the two thinking systems. This article, contrary to these claims, claims that Atsız’s religious perception is combined with the religious practices of Kemalism, and that the desire to create a national and secular religion has associated Turkish with Kemalism. The call of Nihal Atsız for a national Dianet to fight against the religious taassuba and the ethno-secular religious desire in the state's inquisition against the religious inquisition of the taricates is coherent with the Kemalist religious policies of the 1930s. The Turkish thought, represented in Kemalism and Nihal Atsız, takes its methodological source from positivism and Social Darwinism and understands religion as a "intermediate matter" and in the Weberci sense disrupts the "magic" of religion and deals with the view of religion in a nationalist framework. While positivism, instead of theological and metaphysical speculation, provides observation and experimental explanations as the source of knowledge and challenges the dogmatism of religious knowledge, Social Darwinism claims that religion remains an ancient institution as an institution in the fight for the lives of peoples. Both thoughts formed the mind world of intellectuals by forming the Zeitgeist of the period in the late 19th and early 20th centuries. And especially in the period of the fall of the Ottoman state, how will the state be saved? The intellectual answers sought for their questions passed through the positive and social Darwinist routes. Religion, above all, has seen these transitional spheres not as a sovereign sphere of power, but as a social mission. As the attempt of Kemalism to descend political power from heaven to earth, as the attempt of Atsız to follow a national and secular religion and the criticism of the current institutional religious positivism perspective, these two ideas are shared. This is the end of the 19th century and the 20th century. Since the positive and social Darwinist thought of the early century was a thought that united the state elites and the “traditional light” it is the result that in the 1930s the Kemalism and the Nihal Atsız fell into religious policies.
Alan : Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Atıf Yapanlar
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
