Özet:

Mekânın tüketimi bağlamında evin nesnelleşmesi toplumsal değişimlere ve çevresel dinamiklere bağlıdır. Kentsel gelişim, teknolojik ilerlemeler ve yaşam tarzındaki evrilme, mekânın yapısını ve kullanımını şekillendirebilir. Ev kavramı, sadece temel barınma işlevinin ötesine geçerek, bireylerin sosyal kimliklerini, kişisel tercihlerini ve kültürel bağlam içerisindeki konumlarını yansıttığı karmaşık bir mekâna dönüşmüştür. Bu fenomen, "evin nesnelleşme süreci" olarak bilinir ve bireylerin mekânsal çevreleri nasıl anlamlandırdığı ve kullanımını nasıl şekillendirdiği konusunda temel bir araştırma alanı sunar. Evin nesnelleşme süreci, bireylerin yaşam alanlarını sadece fonksiyonel birer yapı olarak değil, aynı zamanda sembolik ve duygusal anlamlarla yüklü mekânlar olarak algıladıkları bir evrimsel dönüşümü ifade eder. Bu konu, mimarlık, sosyoloji ve kültürel çalışmalar gibi disiplinler arasında önemli bir kavşak noktası oluşturur ve mekânın insan yaşamındaki çok boyutlu rolünü daha derinlemesine anlaşılmasına katkı sağlar. Biricik yaşam alanları olan evler, mekânsal organizasyonunu kendine özgü birer yaşam alanı sunma çeşitliliğinden çok, kullanıcıya sunulan benzer tip ve tipolojilerle tüm özgünlüğünü yitirerek birer tüketim nesnesi haline dönüşür. Evin öznel kimliği bir metalaşma unsuru olarak aynılaştığında kullanıcının öznel kimliği yok olmaya başlar. Çalışmanın amacı, bir tüketim nesnesine dönüşen mekânın sınır ve çerçevesinin nesnelleşme süreci paralelelinde kavramsal olarak okumaktır.

Anahtar Kelimeler: