Abstract:

1919’da I. Dünya Savaşı’nın bitimiyle birlikte, Uluslararası İlişkiler bir disiplin olarak ortaya çıkmış ve dünyaya pek çok yenilik getirmiştir. I. Dünya Savaşı’ndan sonra, savaşın kötü sonuçlarını gören insanlar, bir daha böyle kötü bir şey yaşamak istemediler. Uluslararası İlişkiler Disiplini de bu duruma kayıtsız kalmadı ve büyük bir tartışmayla bu konunun muhataplarından biri oldu. Bu tartışma ise İdealizm-Realizm Tartışmasıdır. Bu tartışma hem barışı daim kılmaya hem savaşı önlemeye hem de kendi disiplinine bir kimlik kazandırmaya çalışmıştır. Kendilerini Stao Okulu’na kadar götüren İdealistler, savaşı önlemek, barışı sağlamak ve sorunları çözmek için kendi dönemlerinde akla yatkın varsayımlar ileri sürdüler. Bunlar, herkesin kabul ettiği ve uyduğu, sert yaptırımlara sahip Uluslararası Hukuk, ayrım yapmaksızın her devleti içine alan bir Uluslararası Örgüt ve Uluslararası anlamda silahsızlanmadır. Onlara göre böyle bir durumda barışı sağlamak daha kolay ve mümkün olacaktır. Kendilerini Peleponezya Savaşları’na kadar götüren Realistler ise İdealistlerin tam aksine insan doğası nedeniyle savaşın önlenemeyeceğini kaçınılmaz ve gerekli olduğunu ileri sürdüler ve İdealistleri eleştirdiler. Bu makale İdealizmi, onun varsayımlarını, Realizmi, varsayımlarını, İdealizm-Realizm Tartışmasını ve savaşı önlemek, barışı sağlamak ve sorunları çözmek için İdealistlerin ortaya attıkları varsayımları inceleyecektir.

Keywords: