Abstract:

İnsanlık 18. yüzyılda tarihsel bir kırılma noktası olarak ele alınabilecek bir dönemi geride bırakmıştır. Bu dönem literatürde Sanayi Devrimi olarak adlandırılmaktadır. Sanayi Devrimi’yle birlikteki işyeri mekân anlamında ciddi bir ayrıma tabi tutulmuş ve iş-ev arasına kalın duvarlar örülmüştür. Yine bu dönem işgücünün profilinin ciddi anlamda değiştiği bir süreç olarak bilinmektedir. Özellikle zanaatkârların yeni dönemde kurulan fabrikalarda işçi olması bu durumuntemel göstergelerindendir. Tarımsal hayattan kopuşla işin sadece fabrika olarak adlandırılan bir ortamda yapılmaya başlanmasıyla birlikte çalışma hayatına ve sorunlarına yönelik olarak adlandırılan tüm parametrelerin yeniden tanımlanması ihtiyacı ortaya çıkmıştır. Dolayısıyla tarım hayatından farklı olarak sanayileşmeyle birlikte çalışanların problemlerinde ve bu problemlere dönük olarak ortaya atılan çözüm önerilerinde de değişiklikler meydana gelmiştir. Ayrıca bu dönemde kendi emeğini başkalarının tekeline bırakan işçi, çalışma sürelerinin uzamasına paralel olarak iş konusunda beklentilerini karşılayamamış tam aksine hayal kırıklığına uğramıştır. Kısacası, sanayileşmeyle birlikte işçiler, psikolojik anlamda her gün çalışma hayatının vebası olarak nitelendirilebilecek stres ve stres faktörlerine maruz kalmış; sonuç olarak da işçi devir hızı, işten ayrılma gibi tepkisel davranışlar ortaya koymaya başlamışlardır. Tüm bunlardan hareketle çalışmanın temel amacı işgörenlerin çalışma hayatında karşılaştıkları ve işten ayrılmalarıyla son bulan stres kavramını sebep ve sonuçlarıyla birlikte detaylı bir analize tabi tutmaktadır

Keywords: