Klasik Türk şiiri, evrensel güzeli, estetik, mükemmel ve ideal olanı, aşk uyandıranı, anlatma kaygısı taşır. Sevgili de; ideal ve evrensel güzelin ve güzelliğin timsalidir. Sevgili; incedir, zariftir, servi boylu, keman kaşlı, ahu gözlü, hoş bakışlıdır. Ağzı ve dudakları yok denecek kadar küçük ve kusursuz, beli kıl kadar incedir. Onun, bütün fiziksel özellikleri, özellikle de yüzü ve yüzüne ait unsurları, kusursuz güzelliğin ve estetiğin simgesi olarak değerlendirilmiştir ve bunların her biri ilahi olanla ilişkilendirilerek, her birine ayrı bir kutsiyet atfedilmiştir. Bu yüzden, Klasik Türk şairi, insanların doğada ya da insanda göremediği mükemmelliklere işaret ederek, kaynağını sonsuz ve sınırsız olan ilahi güçten aldığı için, güzeli ve güzelliği, sürekli övmüş, yüceltilmiş; sevgiliyi, “güzel”; hatta “en güzel” olarak işlemiş; böylece sadece insana değil, doğaya, kainata ve yaratılışa, aşk beslememizi ve bir farkındalık oluşturmamızı sağlar. Bir sanat eserinin güzelliği; insanın şuurunu hayalden ve kesretten uzaklaştırması, ifade edilmek istenen şeyin hakikatini insana hatırlatması, insanı hakikat konusunda bilgilendirmesi ile orantılıdır. Gerek hakiki bir sanatta, gerek hakiki bir edebiyatta ulaşılması hedeflenen asıl şey; güzelden ve güzel olan her şeyden hareketle ebedi olanı yakalamaktır. İşte bunun içindir ki Divan şiirinde anlatılan aşk başkadır, başka bir tadı ve anlamı vardır.
Classical Turkish poetry carries the universally beautiful, aesthetic, perfect and ideal, love awakening, anxiety of telling. My beloved is also the symbol of the ideal and universal beauty and beauty. He is a beautiful, a beautiful, a beautiful, a beautiful, a beautiful, a beautiful, a beautiful, a beautiful, a beautiful, a beautiful. The mouth and lips are small enough and perfect, thin as the white hair is. His all physical characteristics, especially the elements of his face and face, have been regarded as a symbol of perfect beauty and aesthetics, and each of them is associated with the divine, and each is given a separate blessing. Therefore, the Classical Turkish poet, by pointing out the perfections that people can’t see in nature or in man, because he takes its source from the infinite and unlimited divine power, beauty and beauty, constantly praised, praised; he has made the lover, “beautiful”; even “the most beautiful”; so it allows us to nourish love and create a consciousness not only to man, but to nature, canata and creation. The beauty of an artwork is proportional to the removal of man’s consciousness from imagination and disappointment, to the reminder of the truth of what is desired to be expressed to man, to the information of man about the truth. The essential thing that is intended to be achieved in a true art, in a true literature, is to catch the eternal by movement from everything that is beautiful and beautiful. This is why the love in Divan poetry is different, it has another taste and meaning.
Alan : Filoloji; Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Ulusal
Benzer Makaleler | Yazar | # |
---|
Makale | Yazar | # |
---|