Görüntüleme
19
Tirmizî’nin el-Câmi‘inin son bölümü olan “el-İlelü’s-sağîr”, bazı hadis usûlü konularının yazıya geçirildiği ilk eserlerdendir. Câmi‘in ilk ve tam şerhi olan Ebû Bekir İbnü’l- Arabî’nin Ârizatü’l-ahvezî adlı eserinin son bölümünde bazı hadis usûlü meselelerine dair altı bâb halinde kaleme aldığı kısmın “el-İlel” ile irtibatı çoğu defa dikkatlerden kaçmış görünmektedir. Oysa bu bölüm, “el-İlelü’s-sağîr”in tasnifi, şârihin ilgili bölüme ilave ve talikleri niteliğindedir. Öte yandan hadis ilminde mütekaddimûn ve müteahhirûn dönemleri arasında yaşamış, aynı zamanda fakih ve müfessir olan bir hadisçi tarafından kaleme alınmış olması itibarıyla ilgili bölüm, önem arz etmektedir. Bazı yönleri ile mütekaddimûn dönemi özelliklerini taşımakta bazı yönleri ile müteahhirûn dönemi teliflerine benzemektedir. İbnü’l-Arabî’nin bu bölümde hadis usûlünü mümkün olduğunca âyetlere ve hadislere dayandırma çabası dikkat çekicidir. Müellifin yeri geldikçe fıkıh usûlü eserlerinden istifade ettiği, kendisinden sonraki hadis usûlü eserlerine intikal etmeyen özgün yaklaşımları olduğu görülmektedir. Tüm bu yönleri ile Ârizatü’l-ahvezî’nin hadis usûlüne dair bu bölümü hicrî altıncı asır hadis usûlü ilminin geldiği merhaleyi ortaya koyması bakımından değerlidir.
“Al-'Ilal al-Saghir”, the last chapter of Tirmidhi's al-Jami', is one of the first works to record certain issues in hadith methodology. In the last chapter of Abu Bakr ibn al-Arabi's Arizat al-Ahwazi, the earliest and full commentary on al-Jami', the link between the part on certain hadith methodological issues in six sections and “al-'Ilal” seems to have often been overlooked. However, this section serves as a categorization of “al-’Ilal al-Saghir”, as well as the commentator's additions and annotations to the chapter. Moreover, the relevant chapter is significant because it was authored by a hadith scholar who lived between the mutaqaddimun and mutaahhirun periods in the study of hadith and was both a jurist and exegete. It is remarkable that Ibn al-Arabi tried to base hadith methodology on the Qur’anic verses and hadiths as much as possible in this section. It is evident that the author drew on the works of fiqh methodology wherever necessary, and that he had unique approaches that do not carry over to subsequent works on hadith methodology. In light of all these, this chapter of Arizat al-Ahwazi on hadith methodology is valuable since it reflects the state of the science of hadith methodology in the sixth century AH.
Alan : İlahiyat
Dergi Türü : Ulusal
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
