Abstract:

Doğu Akdeniz Bölgesi Suriyelilerinin başlıca istikameti olan Mersin’de ve Adana’da yaşayan ve çalışan bir araştırmacı olarak yerinden edilmiş Suriyelilerin zorunlu göçe maruz kalmış olmanın yol açtığı travma ile nasıl baş ettiklerini ve nasıl yılmazlık tutumu geliştirdiklerini araştırmak istedim. Suriyelilerin dindarlık düzeylerinin yüksek olduğu bilindiğinden dolayı yerinden edilmiş insanların pozitif başa çıkma stratejisi geliştirmelerinde dinin rolünü de anlamak istemiştim. Kendisi ile görüşme yaptığım mültecilerin çoğu, travmatik bir olay yaşama esnasında kendisini dindar şekilde tanımlamaktaydı. Çalışma neticesinde, dinî bir gruba bağlanma ile olumlu başa çıkma stratejileri oluşturma arasında yalın fakat pozitif bir ilişki buldum. Bununla birlikte, görüşme yaptığım Suriyelilerin az bir kısmı çevrelerindeki ev sahibi topluluğun yaşamına dâhil olmuştu. Çalışmadan elde edilen bulgulara dayanarak bu durumun bize metodolojik bir sorun gösterdiğini ileri sürdüm. Bu sorunun kaynağında Türkiye’de yaşayan Suriyeli mültecilerin kendilerini gömülü buldukları sosyal ve psikolojik bağlamın verileri çarpıtması yer alıyor olabilir. Bu araştırmanın bağlamını tanımlarken zorunlu göç çalışmalarındaki bazı metodolojik zorluklara daha geniş değindim; bunu yaparken de istikrarsız siyasi ve sosyal çevrelerde yaşayan savunmasız kitleler üzerinde araştırma yapmanın etik boyutlarını sorunsallaştırdım.

Keywords: