Özet:

Mevcut araştırmanın iki temel amacı bulunmaktadır. İlk amaç öğrencilerin yalnızlık, iletişim becerileri ve dijital oyun bağımlılığı düzeylerini tespit etmektir. İkinci amaç ise, öğrencilerin yalnızlık ve iletişim beceri düzeyleri ile dijital oyun bağımlılık düzeyleri arasındaki ilişkiyi belirlemek ve öğrencilerin dijital oyun bağımlısı olup olmama durumunun yalnızlık ve iletişim becerileri üzerinde farklılaşma oluşturup oluşturmadığını incelemektir. Araştırmanın verileri, “Kişisel Bilgi Formu”, “Dijital Oyun Bağımlılığı Ölçeği, “UCLA Yalnızlık Ölçeği” ve “İletişim Becerileri Ölçeği” yoluyla toplanmıştır. Ölçekleri eksiksiz dolduran 378 öğrenciye ait veriler çalışma için değerlendirilmiştir. Verilerin analizinde öncelikle 378 öğrencinin ölçeklere vermiş oldukları cevapların puan ortalamaları doğrultusunda; tanımlayıcı istatistikler, Bağımsız iki grup için T-Testi, üç ve üzeri gruplar için Kruskal Wallis H Testi kullanılmıştır. Değişkenler arasındaki ilişkinin yönünü tespit etmek amacı ile Pearson korelasyon analizleri kullanılmıştır. Veriler α= 0.05 anlamlılık düzeyinde sınanmıştır. Araştırmanın bulguları, öğrencilerin dijital oyun bağımlılık düzeylerinin yüksek seviyelerde olduğunu göstermiştir. Bu bulguya paralel olarak 378 öğrencinin 153’ü (%40) dijital oyun bağımlısı olarak tespit edilmiştir. Rekreasyon bölümünde okuyan öğrencilerin dijital oyun bağımlılık düzeyi (D.O.B.D) anlamlı bir şekilde antrenörlük ve spor yöneticiliği bölümünde okuyan öğrencilere göre düşük bulunmuştur. Öğrencilerin D.O.B.D ile yalnızlık düzeyleri arasında negatif yönde zayıf düzeyde anlamlı bir ilişki tespit edilmiştir. Bu duruma karşın öğrencilerin dijital oyun bağımlısı olup olmama durumu yalnızlık ve iletişim becerileri üzerinde etkili bir faktör olarak görülmemiştir.

Anahtar Kelimeler: