Özet:

İslâmiyet’in ve İslâmî kavramların Türk şiirinde, özellikle de dîvân şiirinde ne denli geniş ve derin bir yer tuttuğu, tartışmasız bir gerçektir diyebiliriz. Kutsal ve yüce olanın şiire sağladığı şiirsellik ise, bilhassa şairlerce bilinen bir olgu. Klasik şiirimizin yüzyılları aşan tarihi gelişimine baktığımız zaman, şiirde kutsalı benimseme, kutsalı kullanma ve -özellikle on sekizinci yüzyıldan sonraki dönemler için- kutsalı dışlama, diyebileceğimiz üç farklı duruşu görmekteyiz. Bu yazıda söz konusu üç farklı tavrın arka planı, temelleri ve şiirdeki yansımaları üzerinde durulmaya çalışılmıştır. Ayrıca, bu çalışmada, şairlerin kutsalı algılayışı ve şiirde işleyişi esnasında zaman zaman kutsalın “aşındırılması” gibi bir sakıncanın da doğabildiği gerçeğini dikkate almak hususu kayda değer bulunmuş ve bu nedenle farklı asırlarda yetişmiş kimi şairlerden seçilmiş örneklerle söz konusu durum dile getirilmeye çalışılmıştır. Klasik şiirimiz ve kutsal hakkında bir tefekkür denemesi olan bu çalışmada bir amacımız da Türklerin İslâmiyet’i kabullerinden günümüze doğru tarihi seyir içinde klasik şiirimizin kutsalla nasıl mayalandığına dair daha detaylı, daha uzun soluklu araştırmaların, çalışmaların yapılabileceğine dikkat çekmektir.

Anahtar Kelimeler: