Citation Number
1
Views
41
Downloands
7
Din eğitimi öğretmen ve öğrenci arasında gerçekleşen bir iletişim sürecidir. Martin Buber, eğitimde öğretmen ve öğrenci arasında kurulması gereken iletişim ve ilişkiyi önemseyen filozoflardan biridir. Buber’in diyalog felsefesinde öğretmen ve öğrenci arasında mütekabiliyete dayalı bir ilişkinin kurulması gerektiğinin altı çizilir. Bu noktadan hareketle çalışmamızın amacı Martin Buber’in düşünceleri ışığında din eğitiminde öğretmen ve öğrenci arasında sahih bir iletişim imkanı çabasına dikkat çekmektir. Nitel araştırma desenine göre tasarlanan bu araştırmada doküman analizi yöntemi kullanılmıştır. Bu anlamda çalışmamızın ana temasını Buber’in Türkçe ve İngilizceye çevrilen kitapları ve makaleleri oluşturmaktadır. Bununla birlikte Cohen, Friedman, Blenkinsop ve Boschki’nin çalışmaları da incelenmiştir. Buber’in diyalog felsefesinde bireyin dünyayla ilişkisi iki tarzda gerçekleşmektedir. Bunlardan ilki Ben-O ilişki tarzıdır. Bu tarz ilişki düzeyine sahip olan insan, dünyayı sadece kendisi açısından tecrübe edilecek bir nesne olarak görür. Bu sebeple ilişkilerinde mütekabiliyet yoktur, tecrübe bireyin içinde gerçekleşir. Buber’e göre ikinci tür ilişki biçimi ise Ben-Sen perspektifine dayalı ilişki biçimidir. Bu ilişki biçimine sahip olan birey dünyayı açık, samimi ve karşılıklı bir ilişki çerçevesinde anlamlandır. Ben-O davranış tarzına dayalı eğitimde, öğretmen, öğrencilerle mütekabiliyete dayalı olmayan tek yönlü bir ilişki içerisindedir. Öğretmen bu süreçte öğrencilerden daha çok anlatacağı konuya odaklanmaktadır. Buber, öğrenciyle ilişki kurulmayan ve öğrenciden uzak kalınan bu tarz eğitimi eleştirmektedir. Buber’e göre eğitim Ben-Sen davranış tarzına göre yapılmalıdır. Böylece karşılıklı ilişki ve iştirakten doğan bir güçle çocuğun kendine özgü varoluşunu gerçekleştirmesi, iç ve dış dünyasıyla birlik oluşturması sağlanabilir. Öğrenenlerin genelde dünyayla, özelde dini ve ahlaki olgularla sahih bir ilişki kurabilmeleri için en başta öğrenenlerin din eğitimcileri ile ilişki içerisinde olmaları gerekmektedir. Din eğitiminde, öğretmen tarafından dini inançların ve değerlerin öğrenciye dayatılmadığı, bir öğrencinin özgünlüğüne saygı duyulduğu bir ilişkinin kurulması gereklidir. Bu ilişki de ancak öğrencinin öğretmene güvenmesi ve öğretmenin gerçekten karşısında olduğunu bilmesiyle mümkün olabilir. Din eğitimcisi, öğrenene kendisinin yaşayabileceği, hissedebileceği gerçek deneyimler sunmalı ve bu süreçte öğrenenin iç dünyasını ve düşüncelerini de takip edebilmelidir. Bu bağlamda gelecekten, yetişkinlikten daha çok öğrencinin bulunduğu dönemin gerçekliğine, problem ve ihtiyaçlarına yönelmek gerekmektedir. Gelenek donuk, olup bitmiş olaylar ve hikâyeler şeklinde değil öğrencinin hayatına dokunan, canlı bir organizma şeklinde ele alınmalı, olaylardan ve kişilerden daha çok ilkelere ve mesajlara odaklanılmalıdır. Sonuç olarak, eğitim yalnızca bilişsel gelişimi ve yaratıcılığı geliştirmeyi hedeflememeli aynı zamanda kişinin bütün yönleriyle gelişmesini ve mükemmelleşmesini de hedeflemelidir. Bu sebeple duygusal ve sosyal olgular, dini eğitiminin bir parçası olmalıdır. Duygusal ve sosyal olguları din eğitimine dâhil etmenin en iyi yolu da öğretmen ve öğrenci karşılaşmasında/ilişkisinde yatmaktadır. Bu sebeple din eğitimcisi ve öğrenenin dahil olduğu ilişkiler üzerine teorik olarak daha fazla yoğunlaşmak gerektiğini düşünmekteyiz. Hatta iletişim konusunu teknik bir mesele olmaktan çıkarıp ontolojik bir mesele perspektifine yerleştirme amacı da gütmekteyiz. Bu çalışma bu amaçlar için mütevazi bir başlangıç olma hedefini taşımaktadır.
Religious education is a process of communication between the teacher and the student. Martin Buber is one of the philosophers who care about the communication and relationship that must be established between the teacher and the student in education. Buber’s dialogue philosophy describes the need to establish a compulsory relationship between the teacher and the student. The aim of our work from this point is to draw attention to the effort of a genuine possibility of communication between the teacher and the student in religious education in the light of Martin Buber’s thoughts. The method of document analysis, designed according to the quality research pattern, was used in this study. The main topic of our work in this sense is Buber's books and articles translated into Turkish and English. However, the work of Cohen, Friedman, Blenkinsop and Boschki was also studied. In Buber’s dialogue philosophy, the relationship of the individual to the world occurs in two ways. The first of these is the style of relationship. The person who has this kind of level of relationship sees the world as an object to be experienced only from his own point of view. Therefore, there is no compassion in their relationships, the experience occurs within the individual. According to Buber, the second type of relationship is the Ben-Sen perspective-based relationship. The individual who has this form of relationship understands the world in the framework of an open, intimate and mutual relationship. In education based on the Ben-O behavior style, the teacher is in a unilateral relationship with the students that is not based on compassion. The teacher focuses on the subject that the students will talk more about in this process. Buber criticizes this kind of education that is unrelated to the student and is away from the student. According to Buber, training should be done according to the Ben-Sen behavior style. Thus, with a power arising from mutual relationship and participation, the child can realize its own existence, create unity with its internal and external world. Students must be in contact with religious educators in the first place in order to be able to establish a true relationship with the world, especially with religious and moral facts. In religious education, it is necessary to establish a relationship in which the teacher does not impose religious beliefs and values on the student, where the originality of a student is respected. This relationship can only be possible by the student’s trust in the teacher and knowing that the teacher is really opposed. The religious educator must provide the student with real experiences he can experience and feel, and in this process he must be able to follow the inner world and thoughts of the student. In this context, it is necessary to address the reality, problems and needs of the period in which the student is more than adult. Tradition should be treated in the form of a living organism that touches the student’s life, not in the form of events and stories that have passed, and more than events and persons should be focused on principles and messages. Consequently, education should not only aim to develop cognitive development and creativity, but also aim to the development and perfection of the person in all aspects. Therefore, emotional and social events must be part of religious education. The best way to incorporate emotional and social facts into religious education is in the meeting/relation between teacher and student. Therefore, we think that the relationship between religious educators and learning should be more theoretically focused. We even aim to get the subject of communication out of a technical issue and put it into an ontological issue perspective. This work aims to be a modest start for these goals.
Field : İlahiyat
Journal Type : Uluslararası
Article Detail 
Citation Owners
Similar Articles
Journal Information
Listen Paper
Print This Page
Share
Mendeley
