Özet:

Bu araştırma, fotoğraf sanatçısı Spencer Tunick’in, Kovid-19 pandemisinin en zorlu geçen 2020 yılının karantina döneminde gerçekleştirdiği “Stay Apart Together” projesine odaklanmaktadır. Kamusal alanlarda, çok sayıda insanın katılımıyla gerçekleştirdiği nü beden enstalasyonları ile bilinen Tunick bu projede, evde kalma zorunluluğu nedeniyle dünyanın farklı bölgelerinde karantinada olan katılımcıları çevrimiçi konferans platformları aracılığıyla bir araya getirmiştir. Katılımcılar, sanatçının yönlendirmeleri doğrultusunda kendi kameralarına poz vermişlerdir. Farklı sayılarda insanın katılımıyla kurgulanan ekran görüntüleri Tunick tarafından alınmış ve birer fotoğraf olarak sergilenmiştir. Bu projede, katılımcıların çıplak bedenlerinin yanı sıra evleri, yaşadıkları oda, kullandıkları eşyalar da çevrimiçi olarak görüntüye dahil olmaktadır. Dolayısıyla bu proje “özel” ve “kamusal” kavramlarını sanatsal çerçevede değerlendirmeye olanak sağlamaktadır. Bu açıdan proje, mahremiyetin sanat nesnesine dönüştüğü bir pratik olarak değerlendirilmiştir. Ayrıca, “Stay Apart Together”projesi, sanat eserinin bir parçası olmanın olumlu etkilerini açığa çıkarmaktadır. Bu anlamda araştırmada, küresel ve ölümcül bir salgın sırasında gerçekleştirilen sanatsal bir buluşmanın, karantinada olan insanlar ve proje kapsamında ortaya çıkan fotoğraflara bakan izleyiciler üzerindeki sosyolojik ve psikolojik etkileri incelenmiştir. Sanatsal yaratımın bir parçası olma durumu “karantina ve sanat” birlikteliği bağlamında ele alınmıştır. Bu bağlamda dijital dünyada gerçekleştirilen nü proje “Stay Apart Together” kapsamında sergilenen fotoğraflar, insanlar arası kolektivizme katkı sağlayan sanatsal formlar olarak değerlendirilmiştir.

Anahtar Kelimeler: