Abstract:

Yavuz Bülent Bâkiler, edebiyatımızda şiirleriyle dikkatleri üzerine çeken isimlerdendir. Şiir dilindeki sıcak, samimi ve yalın söyleyiş gündelik dilin kuruluğunun aksine coşkulu bir üslup yakalamasını sağlamıştır. Annesinden dinlediği türkülerin ve beslendiği Halk edebiyatı geleneğinin bir ürünü olan bu yalın ve içten üslup ile yazar, duygusallığı en üst seviyede yakalamıştır. Şiirlerini yayımladığı “Harman” adlı şiir kitabı, isminden de anlaşılacağı gibi şairin şiirlerinden oluşturulmuş bir harman gibidir. Şiirlerinin çoğunda rastlayabileceğimiz anne unsuru, şairin gönlünde olduğu gibi şiirlerinde de başköşeye oturmuş gibidir. Anneye duyulan özlem, saygı ve sıcaklık şiirlerini kuşatmış durumdadır. Yalınlık ve anneye olan bu ilgi birleşince, ahenkli bir türkü tarzındaki şiirleri okuyucuyu kolayca büyüsü altına alır. Ferdi, dini, milli, tarihi birçok konu ve temayı işleyen şairin, her şiirinde farklı bir duygu atmosferi vardır. Yaşamı, sanatı ve hayat karşısındaki duruşu ile İslami ve milli değerlerle bütünleşen yazarın şiirlerinde aşk önemli yer tutar. Onun şiirlerinin arka planında derin bir aşk anlayışı ve olgun bir söyleyiş özelliği vardır. Beşeri ve ilahi aşktan izler taşıyan bu duygu, yazarın ne kadar kuvvetli bir birikime sahip olduğunu da kanıtlar. “Şaşırdım Kaldım İşte” şiirinde Bâkiler, nefsin tuzağına düşmekten korktuğu için aşktan uzak durmaya çalışan bireyin çırpınışlarını dile getirir. Kaçtığı aşkın kimliğini sorgularken yaşadığı bocalama ve ruh çatışması, onun kaçtığı noktaya yeniden yönelmesine neden olur. Uzaklaştığı noktaya geri dönen şair, aşk bilmecesinin cevabını da aynı yerde çözer. Aslında kaçtığı şey, her yere kendisi ile götürdüğü şeydir. Benlik davasına düşen insanın varlık âlemindeki kayboluşuna örnek olan şiirde hiçliğe eren bireyin kendini bulması sorgulanır.

Keywords: