Özet:

Modern anlamda diplomasinin uluslararası sistemde zemin kazanması II. Dünya Savaşı’nın ardından oluşmuştur. Öyle ki, devletler iki dünya savaşının ardından barış ve istikrar adına daha şeffaf bir diplomasi yürütme zorunluluğu hissetmişlerdir. Soğuk Savaş döneminde ise diplomasinin modernleşmesi, blok politikaları bakış açısı ile şekillenmiş ve ülkeler dış politika eylemlerini blok politikaları yönelimlerine göre geliştirmişlerdir. Ancak Soğuk Savaş’ın sona ermesi, blok merkezli dış politika yönelimlerinden de ülkeleri azade bırakmıştır. Bu sayede de ülkeler kendileri yabancı kamuoylarına ifade etmek ve tanıtmak için farklı diplomasi araçlarını benimsemişlerdir. Öyle ki, Soğuk Savaş’ın ardından oluşan yeni dünya düzeni içerisinde (İngiliz Kültür, Konfiçyüs Enstitüsü, Goethe Enstitüsü gibi) ‘kültür merkezleri’ kendi ülkelerinin (ulus) marka ve olumlu imajlarını yabancı kitlelere ulaştırmada önemli bir role sahip olmuşlardır. Ulus markalama, bir ülkenin olumlu tanınırlığının, o ülkeye dair tutum ve duyguların inşası yoluyla arttırılması olarak tanımlanabilir. Ulus Markalama sayesinde ülkeler uluslararası arenada yumuşak güç uygulamalarında önemli bir zemine de kavuşmaktadırlar. Bu bağlamda da Yunus Emre Enstitüsü, Türkiye açısından, kurulduğu günden itibaren dünya genelinde yürütmüş olduğu kültürel diplomasi çalışmalarıyla Türkçe ve Türk kültür/sanatını yabancılara tanıtmakta bir anlamda Türkiye’nin marka değeri ve olumlu imajını dünyaya ihraç etmektedir. Bu çalışmanın amacı, Yunus Emre Enstitüsü bağlamında kültürel diplomasi konseptinin Türkiye’nin ulus marka değerine olan etkisinin incelenmesidir.

Anahtar Kelimeler: