Özet:

Eğitim, bireyin davranışlarında kendi yaşantısı yoluyla kasıtlı olarak istedik değişme meydana getirme sürecidir. Genelde eğitim özel de ise din eğitiminin amacı budur. Din ile ilgili tecrübî araştırmalarda dinî gelişim, özellikle çocukluk ve ergenlikte oldukça merkezî bir odak noktası olmuştur. Din eğitimi, dinî gelişimin problemleriyle ilgili araştırma sayısını arttırmıştır. Bu araştırmaların büyük bir kısmı yaşa ilişkin değişiklikler açısından dindarlığı tasvir etmiştir. Yine bu çalışmaların çoğu başlangıç noktasını gelişimle ilgili teorilerden almış ya da onlarla bağlantılı olmuştur. Din eğitiminin bilimselleşmesine önemli katkılar sağlayan bu tür çalışmalar aynı zamanda yöntem tartışmasını da ortaya çıkarmıştır. Hangi yaşlardan itibaren çocuğa din eğitimi verilmelidir? Çocuğa din eğitimi verilirken hangi metotlar kullanılmalıdır? Çocuğun gelişim çağlarını bilmenin din eğitimine katkısı var mıdır? Bu sorulara verilen cevaplar din eğitiminin değişik şekillerde ele alınmasını sağlamıştır. Çocuğun din eğitimi hem içerik hem de yöntem bakımından yetişkin din eğitiminden farklı olmak zorundadır. Çocuğun gelişim çağları dikkate alınarak verilen din eğitimi çocuk üzerinde daha kalıcı olacaktır. İşte bu çalışmada, öncelikle çocuğun gelişim dönemleri ele alınmış ve bu dönemlerin özelliklerini bilmenin din eğitimi açısından önemi üzerinde durulmuştur. Aynı zamanda çocuğun ve gencin dinî gelişmesinde önemli bir yer tutan öğrenme türlerinden taklit üzerinde de kısaca durulmuş, bu konuda anne baba ve öğretmenlerin rolünün önemi vurgulanmıştır.

Anahtar Kelimeler: