Özet:

20.yy sanatında sanatçının kişiliği ağırlıklı olarak ön plana çıkmaktadır. Sanatçı bireysellik - öznellik duygusunu sanat eserinin en önemli öğesi olarak ortaya koymuştur. Sanatçının bireysel olarak var olmaya çalıştığı noktada, teknolojinin de işin içine girmesiyle birlikte sanatçı ister istemez teknolojinin olanaklarından yararlanmaya başlar. Düz bir tuval yüzeyi kullanmak yerine yüzeyin üzerinde boya veya farklı malzemelerle dokunsal duruşlar yakalar ve böylelikle öznelliğini vurgular. Sanatçının boya dışında değişik malzeme ve teknik kullanarak eser oluşturulması sanatta yeni bir şey değildir. 1912 yılında Pablo Picasso kağıt üzerine gazete yapıştırarak ilk kolaj çalışmayı yapmış, daha sonra kübist sanatçılar tarafından iskambil kağıdı, pipo, kumaş parçaları gibi malzemeler kullanılarak kolaj çalışmaları devam ettirilmiştir. Max Ernst ve Kurt Schwitters’in yapmış olduğu montaj çalışmaları günümüz sanatçılarına farklı malzeme kullanımını ve ilginç asamblaj ve kolaj çalışmalarını yapma yolunu da açmıştır. Tuval yüzeyinde asamblaj – kolaj ile başlayan bu serüven günümüzde bir çok malzemenin kullanımına fırsat verir ve bir çok sanatsal akım/duruş içinde yerini alır. Ressam kimi zaman boya katmanlarını, zamk, tutkal bazen mum, cam, kum vb. çeşitli malzemeleri tuval yüzeyine yapıştırarak, dikerek veya kazıyarak bir çok teknikle çok değişik etkiler yakalar. Bu etkiler seyirci ile arasında bir çeşit dokunsallık oluşturur. Bu bağlamda ele alınmış olan bu çalışmada doku hakkında bilgi verilerek resim sanatında dokunun sınıflandırılması yapılmış ve bu sınıflandırma altında ünlü ressam ve çalışmalarından örnekler verilmiştir.

Anahtar Kelimeler: