Özet:

Muhasebe hukuku, toplumsal bir ihtiyaç hissedildiği takdirde kendini yenileyebilen pozitif bir hukuk dalıdır. 13. Yüzyılda ticari ilişkilerin ilerlemesi ile ortaya çıkan gelişmiş ve kapsamlı bir muhasebe sistemi arayışına cevaben Luca Paciolo’nun bulduğu çift taraflı kayıt sistemi, 19. Yüzyılda kitlesel üretimden doğan ihtiyaçlara karşılık olarak doğan maliyet muhasebesi ve 20. Yüzyıl sonrasında teknolojik gelişmelerin yarattığı ihtiyaçlar sonucu ortaya çıkan yönetim muhasebesi kendini yenileme örnekleri arasındadır. 21. yüzyılın başından itibaren, bilgi üretim girdileri arasına girerek önemli bir katma değer kaynağı olmuştur. Bilginin etkinliğinin artması ile teknolojide son yıllarda gerçekleşen hızlı değişimler muhasebe paradigmalarını da etkileyerek dijitalleşmenin muhasebede kendine yer bulmasına, muhasebe bilgilerinin üretim amaçları, biçimleri ve bu bilgilerin kullanıcılarının değişmesine ön ayak olmuşlardır. Blok zinciri teknolojisi, robotik süreç otomasyonu, yapay zeka ve makine öğrenimi gibi dijital uygulamalar aracılığıyla muhasebede otomasyon sağlanmış, muhasebenin birçok rutin sayılan faaliyetinin dijitalleşme çerçevesinde otomasyonu veya hızlandırılması mümkün olabilmiştir. Finansal muhasebe çerçevesinde, robotik teknolojiler ile envanter sayım ve doğrulamaları otomatikleşmekte, alacaklar yapay zeka ile değerlendirilebilirken finansal raporlarda yer alan bilgiler daha kapsamlı hale gelmektedir. Yönetim muhasebesi bakımından daha geniş veri analizlerine yönelik programlar dijitalleşme ile kullanılabilmektedir. Denetçiler otomasyon sağlayan araçlar ile kapsamlı bilgilere daha hızlı ulaşabilmekte, bunun sonucunda daha güvenilir ve sağlıklı raporlar oluşturulurken arta kalan zaman katma değer yaratacak farklı denetim aktivitelerine ayrılabilmektedir. Kısacası, dijitalleşme hayatın her alanında olduğu gibi muhasebede de kendine yer bulmuş, daha sağlıklı sonuçlara ulaşılmasına ve zamanın daha verimli kullanılmasına imkan sağlamıştır.

Anahtar Kelimeler: