Görüntüleme
27
İndirme
8
ÖZ Tanzimat’tan Meşrutiyet’in ilk yıllarına kadar yazdığı eserlerle arkasında bir külliyat bırakan Ahmet Mithat Efendi, aynı zamanda romanın yeni yeni tanınmaya başladığı bir dönemde kullandığı tekniklerle de romanın sınırlarını keşfe çıkmıştır. Çağdaşlarının aksine eserlerinde sadece öykü dünyasının dışında yani ekstradiegetik düzeyde yer alan ve olaylara dâhil olmayan heterodiegetik anlatıcılar kullanmamış; olayların geçtiği dünyada yani intradiegetik düzeyde yer alan ve olaylara dâhil olan homodiegetik anlatıcılar da kullanmıştır. Bu bağlamda Ahmet Mithat Efendi’nin Türk romanı için çok erken sayılabilecek bir tarih olan 1877’de yazdığı Çengi’de ekstradiegetik düzeyde yer alan heterodiegetik anlatıcısını çok kısa süreliğine de olsa intradiegetik düzeye geçirmesi ve olaylara dâhil etmesi son derece önemlidir. 1888’de yazdığı Arnavutlar-Solyotlar’da ise hem bu tekniği daha önce kullanmasının hem de roman sahasında tecrübesinin artmasının etkisiyle anlatıcısını çok daha uzun süre olayların içinde tutabilmiştir. Ahmet Mithat Efendi, Türk edebiyatının en seçkin örneklerinden biri olan Müşahedat’ı Nabizade Nazım ile girdiği romantizm-natüralizm tartışmasının neticesinde natüralist roman örneği olarak 1891’de yazmıştır. Eserde yazarın anlatım tekniğindeki gelişme açıkça görülmektedir. Diğer iki romanda tecrübe ettiği homodiegetik anlatıcıyı Müşahedat’ta eserin başından sonuna kadar kusursuz bir şekilde kullanmıştır. Bu yazıda, Ahmet Mithat Efendi’nin romanlarındaki heterodiegetik anlatıcıdan homodiegetik anlatıcıya geçişi gösteren Çengi, Arnavutlar-Solyotlar ve Müşahedat romanları Gérard Genette’in anlatıcının konumuyla ilgili görüşleri bağlamında ele alınmıştır.
Ahmet Mithat Efendi, who has left a culture behind his works from ÖZ Tanzimat to the first years of Meşrutiyet, has also discovered the boundaries of the novel with the techniques used in a period in which the novel has just begun to be recognized. In contrast to his contemporaries, he did not use in his works only heterodegetic narratives outside the story world, that is, at the extadiogetic level and not included in events; he also used homodegetic narratives in the world where events pass, that is, at the intradiogetic level and included in events. In this context, it is extremely important that Ahmet Mithat Efendi, a very early date for the Turkish novel, wrote in 1877 that the heterodeghetic narrative in Chengi, which is located at the extadioghetic level, even for a very short period of time, should be transferred to the intradioghetic level and included in the events. In his 1888 Albanians-Solyots, he was able to keep his narrative in events for a much longer time due to his previous use of this technique and the increase in his experience in the novel field. Ahmet Mithat Efendi wrote Müşahedat, one of the most outstanding examples of Turkish literature, as a naturalist novel example in 1891 as a result of the romantic-naturalism discussion he entered with Nabizade Nazım. The development of the writer's narrative technique is clearly seen. The homodiegetic narrative he experienced in the other two novels was perfectly used in Müşahedat from the beginning to the end of the work. In this article, the transition from the heterodiegetic narrative to the homodiegetic narrative in the novels of Ahmet Mithat Efendi is discussed in the context of the views on the position of the narrative of Gérard Genette in the Albanian-Solyots and Müşahedat novels.
Alan : Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
