Görüntüleme
50
İndirme
11
Bu makale, Bakara sûresi 184. âyetin Türkçeye aktarımı örneğinde tefsir-meâl ilişkisine dâir bir incelemeyi içermektedir. Şüphesiz ki âyetler başka bir dile aktarılırken evvelemirde ilk muhatapların ondan ne anladığını yansıtmak gerekmektedir. Bazı âyetlerdeki hükümlerin daha sonra nesh yahut tahsis edilmiş olması bu gerekliliği değiştirmez. Bakara sûresi 184. âyette, oruç tutmaya güç yetirebilen kimselerin oruç tutmamayı tercih ettikleri takdirde her gün için fidye vermeleri, yani bir fakirin günlük doyacağı miktarı ödemeleri emredilmiştir. Tefsir literatüründe yer alan detaylı bilgi ve rivâyetlere göre bu hüküm orucun ilk farz kılındığı zaman uygulanmış daha sonra yürürlükten kaldırılmıştır. Ne var ki sıhhatli ve mazeretsiz kimseler için iptal edilen bu uygulama oruç tutamayacak kadar yaşlı ve hasta kimseler için ruhsat olarak baki kalmıştır. Gerek sahâbeden aktarılan rivâyetler gerekse müfessir âlimlerin hâkim kanaatleri hükmün neshedildiğini ve ruhsat olarak kaldığını teyit etmektedir. Durumun nesh yahut tahsis olarak nitelenmesi âyetin Türkçe’ye veya başka bir dile aktarımı açısından bir fark oluşturmamaktadır. Çalışma kapsamında, ilgili âyetler en temel tefsir kaynakları ışığında incelenmiştir. Genel kanaati yansıtan bir örnek vermek gerekirse; Taberî’nin sahâbeden ve tâbiûn âlimlerinden naklettiği otuz beş rivâyette, 184. âyetin oruç tutabilecek olan kimseler için fidye karşılığında oruç tutmama seçeneğini ifâde ettiği belirtilmiştir. Bu seçenek bir sonraki âyetle genel anlamda iptal edilmiş ancak oruca güç yetiremeyen yaşlılar, kendilerine yahut çocuklarına bir zarar endişesi duyan hamileler ve emziren kadınlar gibi özel şartları bulunan bazı kimseler için baki kalmıştır. “وعلى الذين يُطوَّقونه” kıraatine göre ise âyetin mensûh olmadığı, yaşlı erkek ve kadınların kastedildiği söylenmiştir fakat Ebû Hayyân’ın vurguladığı üzere bu kıraatin aslında kıraat olmayıp baki kalan ruhsat itibâriyle “وَعَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ” ifâdesinin bir nevi tefsiri olduğu anlaşılmaktadır. Mensûh olmadığının söylenmesi de muhtemelen süregelen fıkhî uygulama sebebiyledir. Öte yandan aklî deliller de ilk başta verilen tahyir hakkının daha sonra iptal edildiğini göstermektedir. Örneğin 184. âyette hasta ve yolcu olanların tutamadıkları orucu başka günlerde tutmaları “فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ” cümlesiyle; 185. âyette yine aynı husus “وَمَنْ كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ” cümlesiyle bildirilmiştir. Kanaatimizce söz konusu tekrar iki âyetin beraber değil farklı zamanlarda nâzil olduğunu göstermektedir. Bu durum ise ikinci âyetin ilk âyetteki tahyîr hakkını iptal ettiğini teyit etmektedir. Ayrıca İmam Mâturîdî’nin isâbetle yaptığı tespit üzere şayet 184. âyette oruca dayanamayacak olanlar kastedilseydi âyet sonunda bu kimselere “oruç tutmanız sizin için daha hayırlıdır” denilmesi hikmetsiz olurdu. Türkçe Kur’ân çevirilerinin kâhir ekseriyetinde âyetin ilk nâzil olduğu zaman ifâde ettiği anlama herhangi bir vurgunun yapılmadığı görülmektedir. Hatta âyette yer alan “Ona (oruca) gücü yetenlerin...” ifadesi çoğunlukla “Ona (oruca) gücü yetmeyenlerin...” diye çevrilmiştir. Oysaki âyetin lafzî anlamının çeviriye yansıtılıp ek notlarla durumun izah edilmesi daha tutarlı ve uygundur. Böylelikle aynı lafızları içeren ve peş peşe gelen iki âyetin farklı zamanlarda indiği ve farklı şeylerden bahsettiği anlaşılmış, okuyucuya da doğru bilgi verilmiş olacaktır. Makalede yer alan otuza yakın meâl örneğinde Mehmet Âkif ve Süleyman Tevfîk’e ait olan çevirilerle Hüseyin Kâzım’ın başkanlık ettiği heyet çevirisinin tefsir literatüründeki verilerle ve müfessirlerin genel kanaatiyle tam bir uyum içinde olduğu görülmektedir. Türkiye Cumhuriyeti’nin ilk Diyanet İşleri Başkanı olan Rifat Börekçi, Hüseyin Kâzım’ın şahsında âyetin bu şekilde yapılan çevirisini son derece sert bir şekilde eleştirmiş; sonraları Elmalılı’nın yaptığı tercihle birlikte âdetâ rüzgârın yönü değişmiş ve meâl yazarları onu aşamamıştır. Her ne kadar âyetin lafzına uygun çeviri yapanlar olmuşsa da bu yazarların ilgili açıklamaları meselenin künhüne vâkıf olamadıklarını ve bilinçli bir çeviri yapmadıklarını ortaya koymaktadır. Bu arada söz konusu âyet örneğinde yapılan analiz, detaylı tefsir bilgilerine müracaat edilmeksizin sağlıklı çevirilerin yapılamayacağını; dolayısıyla tefsir olmaksızın doğru bir meâlin de çoğu zaman mümkün olamayacağını göstermektedir.
This article contains an examination of the interpretation-meal relationship in the example of the translation of the 184th verse of the Bakara Sura to the Turkish. The first verse of the Qur’an is revealed in the first verse of the Qur’an, and the first verse is revealed in the first verse of the Qur’an. It does not change the necessity that the sentences in some verses are later assigned to nesh or assigned. In verse 184, those who are capable of fasting are ordered to pay for every day if they prefer not to fast, that is, the amount that a poor person will pay for every day. According to the detailed information in the literature of the interpretation, this provision was applied when the first phase of the post was made and then was repealed. However, this application, which was cancelled for the healthiest and unjustified, remains permission for the elderly and sick enough to not hold fasting. The judgment of the judgment of the judgment of the judgment of the judgment of the judgment of the judgment of the judgment of the judgment of the judgment of the judgment of the judgment of the judgment of the judgment of the judgment of the judgment. There is no distinction between the translation of the Qur’an or the translation of the Qur’an in any other language. In the framework of the study, the relevant verses were studied in the light of the most basic sources of interpretation. In the words of the Holy Prophet (peace and blessings of Allah be upon him), the Holy Prophet (peace and blessings of Allah be upon him) said: “Thirty-five verses of the Qur’an revealed that the Holy Prophet (peace and blessings of Allah be upon him) is the one who gives righteousness to the Holy Prophet (peace and blessings of Allah be upon him). This option is left for the elderly who have been abolished in general by the next verse but are unable to fast, and some of those who have special conditions, such as pregnant women and breastfeeding women, who are concerned about a harm to themselves or their children. “Whoever does not have the right to do so, and whoever does not have the right to do so, and whoever does not have the right to do so, and whoever does not have the right to do so, and whoever does not have the right to do so, and whoever does not have the right to do so, and whoever does not have the right to do so, and whoever does not have the right to do so, and whoever does not have the right to do so, and whoever does not have the right to do so.” The fact that it is not a messenger is probably because of the continued fictional practice. On the other hand, the intellectual evidence also shows that the right to withdrawal given in the beginning was later cancelled. For example 184. In the Qur’an, the Qur’an says: “Those who are sick and travelled cannot hold the fasting in other days, with the phrase: ‘Whoever was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, was from you, from you, from you, Our Qur’an reveals that the two verses are not together, but in different times. The second verse of the Qur’an reveals that the first verse of the Qur’an has been revealed. And if those who were not able to stand fast in the 184th verse were thought, it would be unknown to say to those who were not able to stand fast in the 184th verse: "Better for you is to keep fast." The Qur’an is the first verse of the Qur’an, and the first verse of the Qur’an is the first verse of the Qur’an, and the first verse is the first verse of the Qur’an. And the word of those who have no power is often translated into the word of those who have no power, and the word of those who have no power. The meaning of the Qur’an is better than the meaning of the Qur’an, and the meaning of the Qur’an is better than the meaning of the Qur’an. Thus, the same word containing and following two verses will be understood, and the reader will be given the knowledge of the different things, which will come in different times and which will speak of different things. In the article,
Alan : İlahiyat
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
