Kullanım Kılavuzu
Neden sadece 3 sonuç görüntüleyebiliyorum?
Sadece üye olan kurumların ağından bağlandığınız da tüm sonuçları görüntüleyebilirsiniz. Üye olmayan kurumlar için kurum yetkililerinin başvurması durumunda 1 aylık ücretsiz deneme sürümü açmaktayız.
Benim olmayan çok sonuç geliyor?
Birçok kaynakça da atıflar "Soyad, İ" olarak gösterildiği için özellikle Soyad ve isminin baş harfi aynı olan akademisyenlerin atıfları zaman zaman karışabilmektedir. Bu sorun tüm dünyadaki atıf dizinlerinin sıkça karşılaştığı bir sorundur.
Sadece ilgili makaleme yapılan atıfları nasıl görebilirim?
Makalenizin ismini arattıktan sonra detaylar kısmına bastığınız anda seçtiğiniz makaleye yapılan atıfları görebilirsiniz.
 Görüntüleme 3
Japon Yeni Dini Hareketi Ōmoto’nun Mâbet Gorevlileri, Rituel Kavramlari ve İbadetleri
2023
Dergi:  
Amasya İlahiyat Dergisi
Yazar:  
Özet:

Ōmoto, Japon dini tarihi içerisinde adından en çok söz ettiren, Şinto temelli bir Japon Yeni Dini Hareketi (YDH)’dir. Japon tarihinde Meici Dönemi (1868-1912) itibariyle başlatılan hareket inanç ve ibadetleriyle dünyevi-politik düşüncelerini birleştirerek Taişō (1912-1926) ve Şōva (1926-1989) dönemlerinde öne çıkmıştır. Modern Dönemle birlikte pasifize olan hareket, içerisinde farklı eğilimlerin etkisiyle bölünme sürecine girmiştir. Günümüzde üç ayrı dini grup olarak faaliyetlerini devam ettirmektedir. Ōmoto’da hiyerarşik sırasıyla kannuşi, şinşoku ve miko olarak üç mabet görevlisi bulunmaktadır. Bunlar, mabette topluca yapılan ibadetlerin gerçekleştirilmesinden sorumludur. Kannuşi, cincalardaki ritüelin yönetimini üstlenen baş sorumluyu ifade etmektedir. Şinto mabetlerinde ve Ōmoto’da kannuşi, bir dinin kurucusu değil, bilakis din görevlisi olarak düşünülmektedir. Onların, ritüel başkanlığı dışında sivil hayatları da bulunmakta ve başka bir iş ve/veya hobiyle meşgul olabilmektedirler. Evlenip çocuk sahibi olabilmekte, kısaca sosyal hayatlarını sürdürebilmektedirler. Bu anlamda Ōmoto’nun müşterek kurucu lideri Onisaburō ritüellere başkanlık etmiş, aile ve sosyal yaşantısını da sürdürmüştür. Şinşoku, cincada toplu haldeki ritüelleri yerine getiren erkek görevlilere verilen genel addır. Kannuşi yerine de kullanılabilen bu kavram zaman zaman kavram karışıklığına yol açmıştır. Bu karışıklık tarihi süreçteki isim ve misyon değişimlerinden kaynaklanmıştır. Şinşoku, Edo Dönemi’ne kadar ritüel faaliyetlerinde bulunan herkese görevleri itibariyle verilen farklı isimlendirmelerin tümü için kullanılan kapsamlı bir kavram olmuştur. Bu çerçevede Meici Dönemi’yle birlikte ülkenin tüm cincalarındaki ritüel görevlilerinin ismi olan şinkan kaldırılmış, yerine şinşoku getirilmiştir. Miko kutsal kadın, kadın şaman, mabet kadını gibi anlamlara da gelen, cincalardaki bekar, dul ve evli olan kadın ritüel görevlilerine verilen addır. Onlar, cincadaki arınma ritüellerini, vurmalı ve üflemeli ritüel çalgılarının çalınmasını ve ritüel sırasında şiir okunmasının yanında cincadaki günlük işleri de gerçekleştirmektedir. Mikolar, çoğunlukla genç kızlardan ve azınlıkla yaşlı kadınlardan oluşmaktadır. Mabette ve evde ibadetin sırasıyla harai, şinsen, norito ve naorai olmak üzere bazı aşamaları bulunmaktadır. Harai, Ōmoto ritüellerinin başlangıcını oluşturmakta, bu uygulama gerçekleşmeden ritüelin diğer aşamasına geçilmemektedir. Harainin birçok uygulanma şekli bulunmaktadır. Harai, gohei, adlı bir arınma aracıyla ritüel kıyafetini giymiş bir şinşoku tarafından gerçekleştirilmektedir. Şintoizm’de olduğu gibi Ōmoto’da da sunular kami veya ruha duyulan saygı sembolleridir. Şinsen, kamiye sunulan çeşitli yiyecek ve içeceklere denilmektedir. Genel olarak pirinç, tahıl, meyve ve sebzeler gibi bitki ürünlerinin yanında geyik, domuz, tavşan, kümes hayvanları ve balık gibi hayvanları da içermektedir. Şintoizm’de ritüeller esnasında okunan norito, dini uygulamalarda olmazsa olmaz bir unsurdur. Noritolar Şintoizm’de ve Ōmoto’da düzenli yıllık, aylık, haftalık ve günlük ritüellerde; toplumsal olayların hemen akabinde düzenlenen ritüellerde ve insanların geçiş törenlerinde sıklıkla kullanılmaktadır. Ōmoto’da da dualara genel olarak norito denmektedir. Özel olarak kamigoto, amatsu norito, sosen-haişi ve miyabi no kotoba olmak üzere dört temel dua bulunmaktadır. Bunlardan ilk dördü Şintoizm’dekilerle aynı metne sahiptir. Miyabi no kotoba ise Onisaburō tarafından oluşturulmuş bir duadır. Ōmoto’ya aittir. Ōmoto’da ritüel için toplanan görevli olan veya olmayan herkes tarafından, kamiye sunulan sake (bir tür alkollü Japon içeçeği) ve diğer pişmiş-pişmemiş gıda sunularının ritüel sonunda yenmesi için düzenlenen bir etkinliktir. Bu etkinlikte sunulan yemekleri yemek, kamiyle aynı yiyecek ve içeceklerin paylaşılması, onların gıdalarından beslenerek manevi güç kazanılması anlamlarına gelmektedir. Bununla birlikte bu ritüelde kamilerin gücüne sahip olmak ve onların korumasını elde etmek de amaçlanmaktadır. Ōmoto’da belirli zamanlarda yapılan ibadetler de mevcuttur. Bunlara Matsuri denilmektedir. Bunların dördü yıllık (taisai), biri aylık (tsukinamisai), biri haftalık ve ikisi de günlük (asayu-sai) yapılmaktadır. Ōmoto’da yıllık ibadetler, mevsim geçişleri ve tarım hasat zamanlarıyla ilişkili Şintoist bir temele sahiptir. Sırasıyla Setsubun Taisai, Miroku Taisai, Zuisei Taisai ve Ōmoto Kaiso Taisai olarak dört dönemde kutlanmaktadır. Ōmoto’da her hafta düzenli olarak belirli bir konu etrafında düzenlenen sadece bir temel ritüel bulunmaktadır.

Anahtar Kelimeler:

The Japanese New Religious Movement Of Ōmoto’s Shrine Officers, Ritual Concepts and Worships
2023
Yazar:  
Özet:

Ōmoto is a Shinto-based Japanese New Religious Movement (NRM) that has made the most famous name for itself in Japanese Religious History. Initiated in the Meiji Period (1868-1912) in Japanese History, the movement came to the forefront in the Taishō (1912-1926) and Shōwa (1926-1989) periods by combining beliefs and worships with worldly-political thoughts. The movement, which became pacified with the Modern Period, entered a process of division with the influence of different tendencies within it. Today, they continue their activities as three separate religious groups. In Ōmoto, there are three temple officials in hierarchical order as kannushi, shinshoku and miko. They are responsible for the performance of collective worship at the shrine. Kannushi refers to the chief person in charge of the ritual in jincas. In Shinto shrines and Ōmoto, kannushi are not considered to be founders of a religion, but rather religious officials. In addition to presiding over rituals, they have a civilian life and may engage in other occupations and/or hobbies. They can marry and have children, in short, they can maintain their social life. In this sense, Ōmoto's co-founding leader Onisaburō presided over rituals and maintained a family and social life. Shinshoku is the general name given to the male officials who perform rituals in the jinja. This concept, which can also be used instead of kannushi, has sometimes led to confusion. This confusion has resulted from the name and mission changes in the historical process. Until the Edo Period, shinshoku was a comprehensive concept used for all the different names given to everyone involved in ritual activities according to their duties. In this context, with the Meiji Period, shinkan, the name of ritual officials in all the country’s jinjas, was abolished and replaced by shinshoku. Miko, which also means holy woman, female shaman, shrine woman, etc., is the name given to single, widowed and married female ritual attendants in the Jinja. They perform purification rituals, play percussion and wind instruments, and chant poetry during rituals, as well as perform daily chores in the cincas. Mikos are mostly young girls and a minority of older women. There are several stages of worship in the Shrine and at home: harai, shinsen, norito and naorai. Harai marks the beginning of Ōmoto rituals, without which the next stage of the ritual cannot proceed. There are many ways of practicing harai. Harai is performed by a shinshoku dressed in ritual garb with a purification tool called gohei. In Ōmoto, as in Shintoism, offerings are symbols of respect for the kami or spirit. Shinsen refers to the various foods and drinks offered to the kami. It generally includes plant products such as rice, grains, fruits and vegetables, as well as animals such as deer, pigs, rabbits, poultry and fish. In Shintoism, the norito recited during rituals is an essential element of religious practice. In Shintoism and Ōmoto, noritos are frequently used in regular annual, monthly, weekly and daily rituals; in rituals organized immediately after social events; and in the rites of passage of people. In Ōmoto, prayers in general are called norito. Specifically, there are four main prayers: kamigoto, amatsu norito, sosen-haishi and miyabi no kotoba. The first four of these have the same text as in Shintoism. Miyabi no kotoba is a prayer created by Onisaburō. It belongs to Ōmoto. Ōmoto is an ritual in which sake (a type of alcoholic Japanese drink) and other cooked and uncooked food offerings are eaten at the end of the ritual by all the people gathered for the ritual, both officials and non-officials. Eating the food offered at this event means sharing the same food and drink with the kami and gaining spiritual strength by feeding on their food. The ritual also aims to gain the power and protection of the kami. In Ōmoto, there are also prayers that take place at particular times. These are called Matsuri. Four are annual (taisai), one monthly (tsukinamisai), one weekly and two daily (asayu-sai). Annual worship in Ōmoto has a Shintoist basis, associated with the passing of the seasons and agricultural harvest times. It is celebrated in four periods, Setsubun Taisai, Miroku Taisai, Zuisei Taisai and Ōmoto Kaiso Taisai, respectively. In Ōmoto, there is only one main ritual that is organized around a specific topic each week. Unlike other rituals, this ritual, which is new in terms of its introduction, is organized in such a way that both physical and online participation is encouraged, and the majority of participation in the ritual is encouraged online. In Ōmoto, there are two daily and regular rituals, one in the morning and one in the evening, one at the shrine collectively and one at home individually, called asayu-sai.

Anahtar Kelimeler:

Atıf Yapanlar
Bilgi: Bu yayına herhangi bir atıf yapılmamıştır.
Benzer Makaleler








Amasya İlahiyat Dergisi

Alan :   İlahiyat

Dergi Türü :   Ulusal

Metrikler
Makale : 287
Atıf : 562
© 2015-2024 Sobiad Atıf Dizini