Özet:

Modern dünyanın en büyük psikososyal problemlerinden biri olarak değerlendirebileceğimiz “yalnızlık”, günümüz insanının hayat kalitesini düşürmekte ve onun duygu dünyasında telafisi imkânsız yıkımlara neden olmaktadır. Her birey tarafından farklı şekillerde ve farklı tonlarda yaşandığı düşünülen “yalnızlık”, en önemli beşeri etkinlik olan “Eğitim” üzerinde de büyük bir risk taşımaktadır. Öğretmenlerin yalnızlık düzeylerinin araştırılması, bu probleme bilimsel anlamda çözümler üretilebilmesi ve eğitimdeki hedeflere en ideal şekilde ulaşılabilmesi açısından önemlidir. Öğretmenlerde yalnızlık düzeyinin çeşitli değişkenler açısından incelenmesini amaçlayan bu çalışmamızın araştırma grubu Polatlı İlçesi’nde görev yapan 271 (63,2) bayan ve 158 (36,8) erkek olmak üzere toplam 429 öğretmenden oluşmaktadır. Verilerin toplanmasında UCLA Yalnızlık Ölçeği ve Kişisel Bilgi Formu kullanılmıştır. Elde edilen veriler SPSS 22.0 programında analiz edilerek şu sonuçlara ulaşılmıştır: Öğretmenlerin yalnızlık düzeyleri üzerinde cinsiyet, Okul ortamından memnuniyet, kıdem, yaş, televizyon / internet / cep telefonu vb. iletişim araçlarıyla meşguliyet durumu değişkenlerinin istatistiksel olarak anlamlı fark oluşturduğu; medeni durum, alan (branş), okul türü, çocuk sahibi olma, kişisel gelişim etkinliklerine (kurs, kitap okuma, spor vb.) zaman ayırma durumu, şahsi dindarlık algısı, hayatının en uzun süresinin geçtiği yerleşim yeri değişkenlerinin oluşturduğu farkın ise istatistiksel olarak anlamlılık düzeyinde olmadığı görülmüştür.  

Anahtar Kelimeler: