Abstract:

Aşk kavramı, sȗfîlerin Allah'a olan sevgilerini ifade etmek için geçmişten bu yana kullandıkları bir kavramdır ve aşk denilince ilk akla gelen sȗfîlerden biri Mevlânâ Celâleddin Rȗmî'dir. Onun eserlerinde bu kavram cüz'î ve küllî aşk olarak üzere tasavvur edilmekle birlikte âşık/sâlik için varılması gereken menzil küllî aşktır. Küllî aşk Elest Bezmiʼnde kulun Hakkʼa verdiği söze şahitlik yapmasıdır. Bu anlamda muhakkik âşıkların her an Hakkʼın varlığını hissetmeleri, her dem Oʼna  dâir ve Oʼndan konuşmak istemelerinin sebebi de Elest Bezmiʼnde kurdukları bu ezelî temastan kaynaklanmaktadır. Bu ezelî temas sebebiyle onlar bazen ihtiyârî bazen gayr-i ihtiyârî  ama sürekli olarak Mâşuk-ı Hakîkîʼye meyletmektedirler. Bu makâle Mevlânâʼnın cüzʼî ve küllî aşk tasavvurunu ortaya koymakta ve aşkın insanın kendini ve Rabbini bilmesine yol açan bir sâik olup olmadığı sorularını cevaplamayı  hedeflemektedir.  

Keywords: