Abstract:

The unification in Yemen in 1990, which is historically a scene of internal disputes between the north and the south; the instability in the country has not ended, but has prepared the ground for internal conflicts that will continue until today. Factors such as the Hussein rebellion in the north, the separatist al-Hirak formation in the south, the broad tribe buildings and the existence of al-Qaeda were the main actors on the fragmented structure that occurred in Yemen. This struggle on the low resources in the country; as it reached its peak with the 2011 Arab Spring, the created authority gap also provided these actors in the country with extensive manivela spaces. In fact, the progress towards the south of the country, taking advantage of the alliance they established with the revolutionary leader Abdullah Salih, which was considered the most important of these domestic actors, and the experience of fighting against the regime in the period between 2004 and 10, was transformed into the military operation of the coalition countries led by Saudi Arabia in March 2015. As for the legitimacy of these operations, various arguments have been raised by the coalition countries, but clear statements have not been made about whether these operations are based on individual or collective legitimate intervention or on invitation. The first goal of this study is to show how the existing fragmentary structure in Yemen is not a new phenomenon and how the Husseins, who play an important role in this structure, have reached an effective position in the country. The second main objective of the study is to show why the military operations launched against the Husseins could be based on the doctrine of interference on the invitation rather than on the right of individual or collective legitimate defence; the reasons that the Mansur Hadi in the military invitation should be recognized as a legitimate authority by the international community and that the country still continues to control certain areas.

Keywords:

Abstract:

Tarihi olarak Kuzey ve Güney arasında iç çekişmelere sahne olan Yemen’de yaşanan 1990’daki birleşme; ülkedeki istikrarsızlığı sona erdirmemiş aksine günümüze kadar devam edecek olan iç çatışmalara zemin hazırlamıştır. Ülkenin; kuzeyinde Husi isyanları, güneyinde ayrılıkçı el-Hirak oluşumu, geniş kabile yapılanmaları ve el-Kaide’nin varlığı gibi etmenler Yemen’de meydana gelen parçalı yapı üzerindeki temel aktörler idi. Ülkedeki kıt kaynaklar üzerinde yürütülen bu mücadele; 2011 Arap Baharı ile doruk noktasına ulaşırken, oluşan otorite boşluğu da ülkedeki bu aktörlere geniş manivela alanları sağladı. Nitekim sözü edilen ülke içi aktörlerden en önemlisi olarak kabul edilen Husilerin; gerek 2004-10 arası dönemde rejim karşıtı yürüttükleri mücadele deneyimlerinden gerekse devrik lider Abdullah Salih ile kurdukları müttefiklikten faydalanarak ülkenin güneyine doğru ilerleyişleri, Mart 2015’te Suudi liderliğindeki koalisyon ülkelerinin askeri operasyonuna dönüştü. Yürütülen bu operasyonların meşruluğuna ilişkin ise, koalisyon ülkeleri tarafından çeşitli argümanlar ileri sürülmüş fakat bu operasyonların bireysel ya da kolektif meşru müdafaaya mı yoksa davet üzerine müdahaleye mi dayandığına ilişkin ise net ifadeler kullanılmamıştır. Bu çalışmadaki ilk amaç; Yemen’deki mevcut parçalı yapının yeni bir olgu olmadığını ve bu yapı üzerinde önemli rol oynayan Husilerin, ülkede nasıl etkin bir pozisyona geldiklerini göstermek olacaktır. Çalışmanın ikinci temel amacı ise; Husilere karşı başlatılan askeri operasyonların, neden bireysel ya da kolektif meşru müdafaa hakkından ziyade davet üzerine müdahale doktrinine dayandırılabileceğini; askeri davette bulunan Mansur Hadi’nin gerek uluslararası toplum tarafından meşru otorite olarak kabul edilmesi gerekse ülkenin belirli bölgeleri üzerindeki kontrolünü hâlâ sürdürüyor olması gerekçelerinden kaynaklandığını göstermeye çalışmak olacaktır.