Views
71
Downloands
29
İslâm coğrafyasının genişlemesi neticesinde Arap olmayan toplulukların İslâm dini ile tanışmaları beraberinde bir takım problemleri de getirmiştir. Bu problemler arasında, Kur’ân’ın yanlış anlaşılma endişesi en başı çekmektedir. Arapçaya hâkim olmamaktan kaynaklanan dil hatalarının âyetlere kadar sirayet ettiğini gösteren birçok rivayetin varlığı da bunu teyit etmektedir. Bundan dolayı hicrî birinci yüzyılın ikinci yarısından itibaren dil ile ilgili faaliyetler aralıksız bir şekilde devam etmiştir. Bu faaliyetler arasında, Kur’ân’ın üslûbunu, âyetlerde yer alan kelimelerin delâleti ve sesletimini, cümlelerin iç bütünlüğü ile filolojik tahlillerini ele alan çalışmalar bulunmaktadır. Bu çalışmalar, Arap gramerinin oluşturulması ve bazı gramer ekollerinin ortaya çıkmasıyla birlikte genellikle “Ma‘âni’l-Ḳur’ân” ve “İ‘râbü’l-Ḳur’ân” başlıkları kullanılarak daha sistemli bir şekilde hicri dördüncü yüzyılın sonlarına kadar devam etmiştir. “Ma‘âni’l-Ḳur’ân” başlığını kullanarak eser yazan âlimler arasında gramer ilmiyle birlikte tefsir alanında da önemli bir konuma sahip olan Yahyâ b. Ziyâd el-Ferrâ (öl. 207/822) da bulunmaktadır. Sözü edilen eserde Ferrâ’nın, lügavî (filolojik) tahlilleri esnasında özellikle sözcüklerin siygası (morfemi) ve çok anlamlılığı doğrultusunda dil-kültür ilişkisine örnek olabilecek birçok bireysel değerlendirmesine rastlanılmaktadır. Onun bazı ayetler etrafında sergilenen çeşitli görüşlere yer verdikten sonra Arap toplumu nezdinde bir yönüyle de bile olsa kabul gören semantik tahlillere ayrıca yer vermesi, müfessirlerin, çoğu zaman anlaşılması güç ayetlerle birlikte murad edilenin dışında bir yorumun önlenmesi için dönemin kültüründen yararlanmaları gerektiği şeklinde de değerlendirilebilir. Bu bakımdan Kur’ân-ı Kerîm’in insanlığa sunduğu mesajların en doğru şekilde anlaşılabilmesi adına bazı âyetlerin tefsiri ve değerlendirmesi yapılırken başvurulacak ilmî merci ve disiplinlerin geniş tutulması önem arz etmektedir. Binâenaleyh makalede Ferrâ’nın kendisine özgü tahlilleriyle beraber, görüşlerine yer verdiği başka âlimlerin analizlerinden sadece dil-kültür ilişkisine örnek olabilecek tespitler üzerinde durularak kültür ve dil etkileşiminin âyet yorumundaki rolüne işaret edilecektir.
As a result of the expansion of the Islamic geography, the non-Arabic communities met with the Islamic religion brought a number of problems. Among these problems, the fear of misunderstanding of the Qur’an is the main. The existence of many rivies that show that the errors of the language resulting from not judging the Arabic to the verses also confirms this. As a result, since the second half of the first century, the activities related to the language continued uninterruptedly. These activities include studies that deal with the Quran's shelter, the explanation and vocation of the words in the verses, the inner integrity of the phrases and the philological assessments. These studies, along with the creation of the Arabic grammar and the appearance of some grammar ecoles, continued more systematically until the end of the fourth century, often using the titles "Ma'âni'l-
As a result of the expansion of the Islamic geography, the acquaintance of non-Arab communities with the religion of Islam brought some problems with it. Among these problems, the concern of misunderstanding the Quran is at the top. The existence of many rumors showing that language mistakes caused by not being able to master Arabic are spread to the verses confirms this. Therefore, activities related to language have continued uninterruptedly since the second half of the first century of Hijri Calendar. Among these activities, there are studies dealing with the style of the Quran, the evidence and pronunciation of the words in the verses, the inner integrity of the sentences and their philological analysis. These studies, along with the creation of Arabic grammar and the emergence of some grammar schools, continued more systematically until the end of the fourth century of Hijri Calendar, using the titles "Ma'âni'l-Qur'ân" and "I'râbu'l-Qur'ân. There is also Yahyâ b. Ziyâd al-Farrâ (d. 207/822) among the scholars who wrote works using the title "Ma‘âni'l-Ḳur'ân". In the mentioned work, many individual evaluations of Ferrâ during the lugavî (philological) analyzes, which can be an example of the language-culture relationship, especially in the direction of the siyga (morpheme) and polymorphism of words, are encountered. His emphasis on semantic analyzes, which are accepted by Arab society even in a certain way, after giving place to various opinions displayed around some verses, can also be evaluated as that the commentators should benefit from the culture of the period in order to prevent an interpretation other than the intended verses with incomprehensible verses. In this respect, it is important to keep a wide range of scientific authorities and disciplines to be applied when interpreting and evaluating some verses in order to understand the messages offered by the Quran to humanity in the most accurate way. Consequently, in this article, Ferrâ's specific analyzes and his views, as well as the analysis of other scholars, will focus only on the determinations that can be an example of the language-culture relationship, and the role of culture and language interaction in verse interpretation will be pointed out.
Field : İlahiyat
Journal Type : Uluslararası
Article Detail 
Similar Articles
Download PDF
Journal Information
Listen Paper
Cite
Print This Page
Share
Mendeley
