Views
47
Downloands
21
“Her devrin ve yaşayışın kendisine göre insan tasarrufu vardır.” (Tanpınar, 2005:133) İnsan, mekâna kendi şeklini, canlılığını veren bir varlıktır ve mekân toplum ruhunun somut hâle gelmiş bir ifadesidir. Subjektif bir bakış açısıyla yazılmış olsalar da edebî metinlerde mekân ya da insan figürü, anlatılan o yerdeki insanlar için sosyo-kültürel tanımlayıcı olarak düşünülmelidir. O mekândan yola çıkarak o yerin insanları hakkında kanaat sahibi olabilmek mümkündür. Bu sebeple insanın kendisi de bir mekân olarak kabul edilebilir ve insan, bulunduğu uzamdaki nesneye/metne de ruhunu katarak, onu canlı bir şahsiyet hâline dönüştürebilir. Çalışmamızda Sezai Karakoç’un Kapalı Çarşı adlı şiirini ve Mustafa Kutlu’nun Bu Böyledir adlı hikâyesini bu kültürel tanımlama zemininde okuyacağız. Edebî eserin beslendiği kaynak aynı olunca meselenin farklı edebî türlerde tezahür etmesi çok da önemli değildir. Sezai Karakoç, duyuş ve hissediş olarak içinde bulunduğu mecraya farklı bir dokunuş katmış, en başta şiire Kur’anî üslubu hediye etmiştir. Bu üslubun benzer güzel örneğini Karakoç’un “Kapalı Çarşı” şiirinde görmek mümkündür. Aynı maveradan seslendiğini düşündüğümüz Mustafa Kutlu’nun “Bu Böyledir” hikâyesini okurken de Kapalı Çarşı şiirinin vurgularını yakalayabiliyoruz. Bahsettiğimiz bu benzerlik sadece vurgu yakınlığıyla kalmaz, aynı zamanda tema noktasında da dikkat çekici bir paralellik arz eder. Maksadımız eserlerdeki net alan derinliğini de dikkate alarak bu iki üsluptaki nirengi noktalarını tespit ve mukayese edip metinlerdeki insan ve mekân poetiğini ortaya çıkarmaktır.
“Every age and life has a human savings according to itself.” (Tanpınar, 2005:133) Man is a creature that gives space its own shape and vitality, and space is a concrete expression of the spirit of society. Even if they are written from a subjective point of view, the space or human figure in literary texts should be considered as a socio-cultural identification for the people in that place. It is possible that the people of the land will be able to go away from that place. Therefore, the man himself can also be seen as a place, and the man can, by adding his soul to the object in the space where he is, turn him into a living personality. In our work we will read the poem of Sezai Karakoç's Closed Wednesday and the story of Mustafa Kutlu's This Is So on this cultural definition ground. When the source of the literary work is the same, it is not so important that the issue manifests itself in different literary types. In the words of the Holy Prophet (peace and blessings of Allah be upon him), the Holy Prophet (peace and blessings of Allah be upon him) said, “The Holy Prophet (peace and blessings of Allah be upon him) said, ‘The Holy Prophet (peace and blessings of Allah be upon him) said: A beautiful example of this style can be seen in Karakoç's "Closed Wednesday" poem. When we read the story of Mustafa Kutlu, which we think is spoken from the same maver, we can also catch the emphasis of the Closed Wednesday poem. This similarity we have mentioned does not only remain close to emphasis, but also provides a remarkable parallelity in the topic point. Our purpose is to identify and compare the nirgin points in these two styles, taking into account the clear field depth in the works, and to reveal the poetry of man and place in the texts.
Field : Eğitim Bilimleri; Filoloji; Güzel Sanatlar; Hukuk; İlahiyat; Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler; Spor Bilimleri
Journal Type : Uluslararası
Article Detail 
Similar Articles
Journal Information
Listen Paper
Cite
Print This Page
Share
Mendeley