Citation Number
18
Views
450
Downloands
85
Audio Listening
1
Bu çalışmada Lacan’ın ayna evresi kuramı ile bir mitolojik anlatı olarak Narkissos öyküsü arasında kurulan yeni ve post yapısalcı bir söylem ele alınacaktır. Bu söyleme göre özne ‘benlikten’ sonra gelen bölünmüş bir yapıdır. Lacan’a göre 6-18 aylık bir bebek, ayna evresinde ilk kez kendi benliğinin ayrımına kendisinden farklı ve kendisinin dışında bir yerde, bir yansıtıcı yüzeyde varmaktadır. Bebek, bu yansıtıcı yüzeyde karşılaştığı imajını ilk defa annesinden özerk bir varlık ve kendine ait bir bütünlük olarak algılamakta ve bir ideal-ben olarak tasarlanan bu özerk varlığa büyük hayranlık duymaktadır. Yani bebek, kendi varlığını bir imaj üzerinden ayırt ederek kendisine bu imaj yoluyla birlik duygusu kazandırmış ve kendi benliğini hayran olunası bir bütünlük olarak kavramıştır. Fakat bu benlik ve bütünlük duygusu, Lacanyen gerçekliğin (reality) öğeleri olan dil ve toplum yasaları ile özne olmak pahasına parçalanmaya mahkumdur. Narkissos da -tıpkı Lacan’ın aynasındaki gibi- kendi yansıması üzerinden hayran olduğu imajını gerçekliğin içinde kavrama çatışmasında kaybetmiş ve bu dünyaya bir imaj olarak tutunduğu benliği de özne olmak pahasına sudaki aynanın ötesine geçerken boğularak yok olmuştur. Diğer bir deyişle Narkissos’un sudaki yansımasında hayran olduğu benliği; özneleşirken aşılmaz bir deformasyona uğramış ve Narkissos bunu hayatıyla ödemiştir. İşte bu çalışmada, Narkissos mitinde Narkissos’un ölümüyle sembolize edilmiş olan imgesel ile simgesellik arasındaki trajik bölünmenin yalnızca psikopatolojik bir olgu değil aynı zamanda felsefe tarihinde öznenin inşasına dair temel bir anlatı olduğu savı Lacanyen özne kuramı ile birlikte temellendirilecektir.
This study will address a new and post-structualized narrative established between Lacan's theory of the mirror stage and the story of Narkissos as a mythological narrative. This is a divided structure that comes after the ‘self’. According to Lacan, a baby of 6-18 months, for the first time in the mirror phase, discerns its own self from itself and at a place outside of itself, on a reflective surface. The baby perceives the image he encounters on this reflective surface for the first time as an autonomous being and its own integrity, and is greatly admired by this autonomous being designed as an ideal-be. That is, the baby, by distinguishing his existence through an image, gave him the sense of unity through this image and perceived his own self as an integrity to be admired. But this sense of self and integrity is condemned to break down at the expense of being substantial with the laws of language and society, which are the elements of reality (reality). Narkissos also - like the mirror of Lacan - lost his image that he admired through his own reflection in the conflict of perception within reality, and the self that he held as an image in this world was also destroyed by drowning while passing beyond the mirror in the water at the expense of being the substance. In other words, the self that Narkissos admired in his reflection in the water; he was deformed unbeatable when he was subjective, and Narkissos paid it with his life. In this study, the claim that the tragic division between the imagery and symbolism, which was symbolized by the death of Narkissos in the Narkissos myth, is not only a psychopathological fact but also a basic narrative of the construction of the essence in the philosophy, will be founded along with the Lacanyen essence theory.
Field : Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Journal Type : Uluslararası
Article Detail 
Citation Owners
Similar Articles
Journal Information
Listen Paper
Print This Page
Share
Mendeley