Abstract:

Salman Rushdie’nin kaleme aldığı Mağriplinin Son İç Çekişi Mağripli karakterinin, deli bir ressamın İspanya’daki kalesinde son nefesini vermeye çalışırken yazdığı hayat öyküsünü anlatır. Mağripli, hayatta kalabilmek için ailesinin hikayesini kayıtlara geçmek zorundadır. Yıllar önce ihanet ettiği annesinin ressam tarafından yapılmış portresini geri almak ve annesini ölümsüz kılmak için Hindistan’ın bağımsızlık sonrası dönemiyle iç içe geçen aile tarihini tekrar yazarken, annesi Aurora’nın gerçek ve fantastik ögeleri birleştiren büyülü gerçekçi tarzında yapılmış tabloları anlatısının ana kaynağını oluşturur. Mağripli kaleme aldığı hayat öyküsüyle ihanet ettiği annesinden özür dilemesinin tek yoludur. Baskıcı bir anne portresi çizen Aurora’nın “Mağripli Serisi” tabloları oğlunun anlatısına egemen olurken, onun hem anlatı hem de kimlik oluşturma sürecini şekillendirir. Tarihin akışını değiştiren ve yeniden anlamlandıran anne-oğul ilişkisi ve bu ilişkinin dinamikleri de romanın tarihi arka planı kadar önemlidir. Hindistan’ın resmi tarihine paralel ilerleyen kişisel anlatılar, romanın alegorik okunmasını zorunlu kılar ve bu kapsamda baş rolü anne rolündeki Aurora’ya verir. Rushdie’nin Aurora’yı postmodern anlatısına ana kaynak yapması ve Aurora’nın Mağripli’nin kimlik oluşturma sürecindeki baskılayıcı etkisi Hindistan’ın ulus kurma sürecinde ön plana çıkarılan ‘Hindistan Ana’ mitini hatırlatır. Bu bağlamda, aşk-nefret düzleminde ilerleyen anneoğul ilişkisi ve bu ilişkinin Mağripli’nin kimliği üzerindeki etkisi psikanalist Julia Kristeva’nın iğrençlik teorisiyle açıklanacaktır. Rushdie büyülü gerçekçi tabloları anne rahmiyle özdeşleştirilen semiyotik koraya atfederken, Mağripli’nin normalden iki kat hızlı yaşlanan sıradışı vücudu ve Aurora gibi ötelenmiş figürlerin baba düzenini yıkma potansiyeli Kristeva’nın teorileri çerçevesinde incelenecektir. Bu nedenle, Aurora’nın büyülü gerçekçi tabloları, babaya ait sembolik düzenin içinde yazılan tarihe bir alternatif olarak okunacaktır.

Keywords: