Özet:

Türk edebiyatının eski eserleri 1930’larda başlayan Dil Devrimi’nden sonra genç nesillerce anlaşılamaz hale gelmiş; bu da eski eserlerin yeniden basılmasına yol açmıştır. Bu makale, eski eserlerin yeniden basılması bağlamında yapılan redaksiyon (metin düzenleme) işini bir çeviri etkinliği olarak ele almakta ve çeviribilim çerçevesinde değerlendirmektedir. Eski eserlerin redaksiyonuna genellikle iki temel kaygı eşlik eder; bu da iki temel yaklaşıma veya redaksiyon türüne yol açar. Birinci kaygı eski eseri yeni nesillerin okuyabileceği veya anlayabileceği bir hale getirmekle ilgilidir; sadeleştirmeye yol açar. İkinci kaygı yazarın biçemini ve orijinal eseri koruyabilmekle ilgilidir; eleştirel basımların hazırlanmasına neden olur. Birinci yaklaşımın odak noktası okur iken, ikincininki yazardır. Bu yazıda her iki yaklaşım da örneklerle değerlendirilecektir.

Anahtar Kelimeler: