Abstract:

Mersiye, klasik Türk şiirinde ölenin ardından duyulan üzüntünün dile getirildiği nazım türüdür. Bu nazım türü edebiyat tarihimizde en çok sultanlara ve şehzadelere yazılmıştır. Bu şiirlerde bir yandan ölümden kaynaklanan acılar dile getirilip feleğe sitem edilir, diğer yandan ölenlerin olumlu vasıfları anlatılırdı. Bu çalışmada biri -genelde devrik sultanlara ancak göndermelerinden ötürü- II. Osman’a, dördü şehzade (Şehzade Cem, Şehzade Mustafa, Şehzade Cihangir ve Şehzade Bayezid), hanedandan beş kişiye yazılan son çağın dört şairinin (Muhsin Macit, Ahmet Efe, Bülent Ecevit ve Ali Ural) modern mersiyeleri, mersiye geleneğinin devamı açısından ele alınacaktır. Hanedandan dört isim de trajik şekilde can vermiş, ecelleriyle ölmemişlerdir. Dördü de şair olan bu sultan ve şehzade şairlerin trajik ölümleriyle ilgili kısa tarihi bilgiler bağlamında haklarında yazılan diğer şiirlere, geleneksel mersiyelere ve kendi şiirlerinden örneklere de yer verilecektir. Böylelikle hem klasik şiirin modern şiir üzerindeki etkisine kısaca değinilecek hem de gelenekten yararlanan şairlerin şiirleri üzerinden mersiye türünün gelenekten moderne evrilen özelliği üzerinde durulacaktır. Ele aldığımız şairlerin hanedandan isimlerin yaşanan trajedilerine yönelik şiirleri ve telmihleri de aynı bağlamda dikkate sunulacaktır.

Keywords: