Görüntüleme
16
Robert Browning’s dramatic work “Soliloquy of the Spanish Cloister” (1842/1971) is an example of the psychological school of poetry in the context of Victorian poetry since the persona is portrayed as someone who feels an irrational and intense hatred towards a peer of his. The emotional state of the persona can be explained with moral insanity, a type of insanity defined by a Victorian psychologist, James Cowles Prichard. In this article, Prichard’s definition of and explanations for moral insanity as a type of insanity are used as reference points in the literary analysis of Browning’s “Soliloquy of the Spanish Cloister.” The poet’s use of the dramatic monologue, a major form in the poetry of psychology, is also scrutinised in this article regarding the advantages it offers for the effective psychological portraiture of the fictional character. As the literary analysis in this article shows, since the soliloquist is depicted as an individual with an emotional weakness, defect, or disorder, namely excessive hatred or rage, he resembles the patients of moral insanity. Furthermore, this study shows that there are no defects in the intellectual capacity of the speaker, which makes his case closer to the cases of moral insanity.
Robert Browning’in “Soliloquy of the Spanish Cloister” (1842/1971) adlı dramatik eserinde şiir kişisi, bir dengine karşı yersiz ve yoğun bir nefret duygusu hisseden bir şahıs olarak tasvir edildiği için bu şiir Viktorya Dönemi şiiri bağlamında bir psikolojik şiir ekolü örneğidir. Şiir kişisinin duygu durumu, Viktorya Dönemi psikologlarından James Cowles Prichard tarafından bir delilik türü olarak tanımlanan ahlaki delilikle açıklanabilir. Bu makalede, Prichard’ın bir delilik türü olarak ahlaki delilik için yaptığı tanım ve açıklamalar, Browning’in “Soliloquy of the Spanish Cloister” eserinin edebi analizinde referans noktaları olarak kullanılmıştır. Şairin psikolojik şiirin temel formlarından biri olan dramatik monoloğu kullanması da bu makalede kurgusal karakterin etkili psikolojik portresi için bu tekniğin sunduğu avantajlar açısından incelenmektedir. Bu makaledeki edebi analizin gösterdiği üzere, şiirde kendi kendine konuşan kişi, aşırı nefret veya öfke olarak adlandırabileceğimiz bir duygusal zayıflık, kusur veya bozukluk yaşayan bir birey olarak tasvir edildiği için ahlaki delilik hastalarına benzemektedir. Ayrıca, bu çalışma, şiir kişisinin entelektüel kapasitesinde bir kusur olmadığını ve kişinin durumunun ahlaki delilik vakalarına daha yakın olduğunu göstermektedir.
Alan : Güzel Sanatlar; Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler; Spor Bilimleri
Dergi Türü : Ulusal
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
