Özet:

Bu araştırma; çalışan evli kadınların pandemi sürecinde iş ve aile yaşamı arasındaki dengeyi ortaya koymak amacıyla yürütülmüştür. İstanbul Büyükşehir Belediyesi Sosyal Hizmetler Daire Başkanlığı’nda çalışan, tamsayım ve amaçlı örnekleme yöntemi ile seçilen 325 çalışan evli kadın araştırmaya dahil edilmiştir. Pandemi nedeniyle artan iş yükü, kısıtlama uygulamaları, uzaktan eğitim süreci kadınların emeğini ve üstlendikleri rolleri artırmıştır. Bu süreçte 32-40 yaş aralığındaki kadınlar ile lise mezunları aile ve iş yaşamının birbirine olan etkisinden en fazla etkilenmekteyken bu etkiyi en az psikologlar hissetmektedir. Çocuğu olmayan kadınlar aile ve iş yaşamı arasında daha iyi denge kurarlarken çocuk sayısının artması ve pandemi sürecinde yeni yaşam pratiklerinin ortaya çıkması çalışan evli kadınlar için iş aile yaşamı dengesini olumsuz etkilemiştir. İş ve aile çatışmasını yönetme özyeterliği, 41 ve daha büyük yaştaki kadınlar ile çocuğu olmayan kadınlarda çocuğu olan kadınlara kıyasla daha yüksektir. Psikologların işin aile etkilerinden oluşan çatışmayı yönetme özyeterliklerinin en yüksek; sosyal hizmet uzmanlarının ise ailenin işe etkilerinden oluşan çatışmayı yönetme özyeterliklerinin en yüksek olduğu belirlenmiştir.